Gastblog door Petra Fisher

Met minder dan een week te gaan is het een mooi moment om eens terug te kijken op onze belevenissen. 2015 was een jaar waarin we het voor de eerste keer samen deden en daar zo van genoten dat we het vaker deden en steeds iets verder gingen. Grenzen opzoeken, oprekken en simpelweg negeren. Als je dit blog een beetje volgde het afgelopen jaar, weet je dat ik het heb over onze uitjes naar het strand.

petje

De 1e keer streken we neer bij de eerste de beste strandtent, nadat we de voor Siemon bijna onmogelijke tocht over het duin maakten. De keer daarop namen we een tafel die net 3 stappen in het zand stond. Daarna deinsden we nergens meer voor terug en streken we neer op echte ligbedjes op het strand. Het lijkt zo eenvoudig als ik dit schrijf. Maar ik heb zo een bewondering voor Siemon elke keer weer als we dat steile duin over gaan. Stapje voor stapje met die gefixeerde voet die schuine helling af, op een weg die glad is van het zand. Petje af! Oh nee, dat is een dingetje … Siemon heeft zo een teer hartje, ik bedoel huidje, die verbrandt als je er naar kijkt. Dus petje blijft op.

omdenken

2015 is ook het jaar waarin ik Siemon letterlijk zag groeien als spreker. Eind 2014 gaf Siemon zijn eerste lezing, aan een groep van ruim 25 logopedisten. Ideaal publiek, die hebben immers alle begrip voor een ‘afasietje’ hier en daar. Eigenlijk wilde Siemon geen lezingen geven, praten is niet bepaald zijn grootste hobby. Vlot gaat het niet, het is dodelijk vermoeiend en meer dan 2 regels uit het hoofd leren is onmogelijk. Maar ja, soms moet je van je makke maar gewoon je voordeel maken. Of iets doen om van het gezeur af te zijn! (Ja, het schijnt dat ik net zolang doordramde tot hij het maar ging doen). Na die eerste lezing, het publiek, de schijnwerpers, het applaus … toen was het hek van de dam. Ik kan je niet vertellen hoe trots ik ben als ik zie hoe mooi de lezingen tegenwoordig zijn strot uit komen. Oefening baart kunst. Het praten op zich gaat niks makkelijker, maar hier mee omgaan en een mooie lezing neerzetten, dat heeft Siemon dit jaar keer op keer gedaan met als kers op de taart op het symposium van het CVA-netwerk (zie later meer, er zijn beelden…).

klusjesman

Superman is hij niet hoor, ook Siemon de weerhandig man kan niet alles. Een driewiel-ligfiets met lekke band naar de fietsenmaker brengen, dat kan hij bijvoorbeeld niet. Dan moet hij hulp vragen (ook niet zijn sterkste kwaliteit), dus wat doet-ie dan? Zelf de band plakken! Met 1 hand, weer zo een eerste keer, overigens iets wat ik hem niet na doe. Vraagt hij mij hulp met boren, blijkt hij dat ook zelf beter met 1 hand te kunnen dan ik met 2. Ik denk omdat hij langer is, en er dus makkelijker voor stond. Eind dit jaar ging Siemon helemaal los! Een keukenrol dingest ophangen in de keuken, een kastje in elkaar zetten … Kan hij dan alles? Nee hoor! Het is ook maar een man, eerst doen, dan gebruiksaanwijzing lezen met alle gevolgen van dien. Daar schrijft hij zelf nog wel over.

hoogtepunten

Uiteraard was 2015 ook het jaar waarin Siemon zijn oksel liet likken door een kalf. Het jaar waarin “Siemon’s keuze” het leven zag en ik de bloopers bij het opnemen van filmpjes niet zal verklappen. Het jaar waarin een vriend van Siemon tijdens hun mannenweekend vrolijk een granaat oppakte. Het jaar waarin Siemon toegaf dat hij baalt als ik hem omgooi, maar zich tegelijk serieus genomen weet dat ik hem niet ontzie vanwege zijn handicap. Het jaar waarin Siemon veel stof deed opwaaien door een wat al te provocerende blogtitel. Het jaar waarin ik hem voor het eerst in ruim 25 jaar een heus traantje weg zag pinken (tijdens de film ‘Still Alice’). Het jaar waarin de verkoopster van de daklozenkrant een genadeloze opmerking maakt en dan een euro in de collectebus stopt. Tot slot was ook 2105 het jaar waarin Siemon te laat ontdekte dat hij met Sinterklaas zichzelf trok en toen maar vrolijk een gedicht en surprise voor zichzelf maakte.

2016

Ik ben blij dat ik zoveel samen meemaakte. Ik kijk nu al uit naar de avonturen die 2016 gaat brengen. Ik weet al wat de zondagen zullen brengen … iedere week weer een vrolijke gebeurtenis van iemand die een beroerte heeft gehad. Ik ben eerlijk gezegd wel nieuwsgierig … welk blog van 2015 is jou het meest bijgebleven? Laat het ons weten in de opmerkingen hieronder!

—–
Petra Fisher is de sparringspartner van Siemon. Zij woont samen met haar puberdochter en grote, rode je-weet-wel kater. Voor de kost geeft zij LinkedIn trainingen en voor de lol doet zij aan lezen, boeken bespreken met haar expat bookclub vrienden, en rondreizen door Thailand (of hiervan dromen als het geld op is). Petra voelt zich in Nederland soms meer expat dan zij zich ooit voelde in de 10 jaar dat zij in Australië woonde. Om niet te veel een computer en boeken nerd te zijn pakt zij af en toe een vrolijk haakwerkje ter hand.