Vanaf mijn voordeur zie ik het al: mijn driewiel-ligfiets heeft een lekke band. Shit! Wat nu? Naar de fietsenmaker brengen, valt af. Dat is 800 meter lopen en dat gaat ‘m met één hand aan een onmogelijk laag stuur niet worden. Nog afgezien van het overbruggen van die afstand met mijn verlamde been. Heen, terug en wéér heen, want ik kan hem dan natuurlijk pas morgen weer ophalen. Ik moet een list verzinnen.

De regie in eigen hand

De fietsenmaker na sluitingstijd aan huis laten komen en in de watten leggen met een drie gangen menu? Doet hij vast niet. Een bedrijf bellen dat banden thuis plakt? Hmmm, zou kunnen maar kost ook vast weer wat. Onder het mom van de regie in eigen hand houden, heb ik een beter idee. Ik ga namelijk een bandenplakspuldoosje kopen en het zelf proberen, met één functionele hand. Als dat lukt, kan ik weer iets aan mijn ‘ik doe het mooi zelf-lijstje’ toevoegen!

Niets veranderd

Even later kom ik thuis, gewapend met het bekende rood wit zwarte Simsondoosje. Vroeger plakte ik mijn banden altijd zelf en nu ben ik benieuwd welke voorwerpen in het doosje ik nog herken. Ik doe het doosje open en zie dat er in de wereld van het banden plakken gelukkig niets is veranderd. Ik leg voorzichtig de fiets op zijn zijde en draai het ventiel open om alle overgebleven lucht te laten ontsnappen. Nu komt het spannende gedeelte, de bandenlichters. Lukt het met één hand of niet?

Nu of nooit

De buurman wil mij helpen maar ik sla zijn aanbod resoluut doch beleefd af. Verleidelijk om de buurman gewoon mijn band te laten plakken, maar ik voel mij strijdvaardig en heb een ‘nu-of-nooit’ moment. Als het mij lukt om de band te plakken, ligt de wereld straks aan mijn voeten. Ik zie mij al bepakt en bezakt alleen door Afrika fietsen nadat ik zojuist fluitend mijn zevende lekke band heb gerepareerd. Een verbaasde en gastvrije bedoeïnenstam achterlatend. Nu moet ik het alleen nog even waarmaken.

Hallelujah

Ik stop de eerste bandenlichter tussen band en velg en draai hem om tot ik de gleuf achter de spaak kan zetten. Dat is één. Mijn hoop begint te stijgen. De tweede lukt ook. Een mannenkoor zingt hallelujah-liederen in mijn hoofd. De derde bandenlichter is een makkie en even later ligt de buitenband met één kant buiten de velg. De rest gaat snel, al is het verwijderen van de achterkant van de plakker nog een dingetje. Met een portie geduld (ohmmmmm), één bewust gekweekte lange nagel en mijn mond lukt het. Even opplakken en de band is klaar voor het terugstoppen in de buitenband.

Afrika, here I come

Van mijn vader mocht ik vroeger nooit de bandenlichters gebruiken om de buitenband weer tussen de velg te proppen. De band zou misschien weer lek kunnen raken. Dat risico neem ik. Ik pomp de binnenband twee slagjes op, stop hem voor driekwart met de hand in de buitenband en voor het laatste zetje gebruik ik tegen alle regels in de bandenlichter. Na wat gekloot en een enkel lelijk woord, hoor ik een zacht geluid: ploep. Hij zit! Nu pompen. En….hij wordt hard! “Wie niet waagt..!”, zeg ik tegen wijlen mijn vader en droom weg van Afrika. Gevolgd door een klein stemmetje: “Nu eerst nog even uit Amsterdam weg zien te komen.” Dat negeer ik. “Afrika….”
PS: Je kan meer dan je denkt, ook jij. Heb jij ook een missie om iets te proberen dat jouw leven zelfstandiger maakt of heb je misschien al een succes behaald? Deel het hier!

PS PS: als je wekelijks de blog wilt lezen en bent vergeetachtig, zoals ik, kan je hier gratis abonnee worden van mijn nieuwsbrief