Gastblog van Stacey (26) die een CVA heeft gekregen, hoe redt ze zich na ruim na een half jaar?

Waar begin ik? Ik kom net thuis, heb de sleutels nog in mijn hand en wil mijn jas uitdoen. Hoe moet dat ook alweer? Waar begin ik? Na lang nadenken en zeker 2 min op de mat te hebben gestaan, kom ik tot de conclusie dat ik eerst mijn handen moet leegmaken voordat ik mijn jas uit kan doen. Ik besluit om eerst de hondenriem weg te leggen en dan mijn sleutels. Huilend trek ik mijn jas vervolgens uit. Daar sta je dan als 26-jarige na te denken over zoiets simpels. Hoe kan het toch dat zoiets vanzelfsprekends ineens zo lastig kan zijn? Hetzelfde geldt voor het koken, het opmaken en stofzuigen. Waar begin je?

Even voorstellen

Ik ben wakker geworden als een compleet ander mens. Ik ben naar bed gegaan als energieke Stacey (26) die vol energie in het leven stond en vol nieuwsgierigheid naar de toekomst keek. In de nacht of vroege ochtend werd ik getroffen door een CVA, in de linkerhersenhelft. Ik kan me die dag nog goed herinneren, 22 september 2016. Een week nadat ik ten huwelijk ben gevraagd en een dag voor de verjaardag van mijn vriend.

Huisarts

Ik voelde mezelf ‘anders’, vlak en heel erg passief. Ook had ik moeite om op woorden te komen, waardoor antwoord geven op vragen een hele uitdaging was geworden. Ondanks dat het allemaal heel raar was wat ik voelde, kon ik geen actie ondernemen en ging ik pas na het weekend naar de huisarts. “Zal wel teveel gewerkt hebben” dachten we nog.

Ziekenhuis

Eenmaal bij de huisarts werd ik direct doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ze middels een CT-scan de diagnose konden stellen. Ik vergeet nooit meer hoe de arts binnen kwam om dit te vertellen. Ze schoof bij binnenkomst het gordijntje dicht! Alarmbellen gingen af, dat gordijntje had ze nog niet eerder dichtgedaan! Dat kan niet anders dan slecht nieuws betekenen! “Je hebt een herseninfarct gehad” zei de arts. Al snel volgde de rolstoel die mij naar de stroke-unit bracht. In shock keek ik mijn vriend aan en begon te huilen, huilen omdat ik wist dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn…

Succesje

Gelukkig begonnen al snel de vanzelfsprekendheden van handelingen langzaam weer terug te komen, wat ik pas besefte toen ik ‘in een keer’ mijn jas uit deed bij binnenkomst. Het is gewoon in een keer gelukt, dacht ik bij mezelf! Trots keek ik in de spiegel, ‘dat is je mooi gelukt’ glimlachte ik naar mezelf.

Dankbaar

Inmiddels maak ik een goed spontaan herstel door en merk ik dat ik ook mijn belastbaarheid verder uitbouw. Het zal nooit meer worden als voorheen, waar ik zo vanzelfsprekend meerdere dingen op een dag deed en nog steeds energie over had. Ik probeer daar vrede mee te sluiten, wat de ene dag beter gaat dan de ander. Ik probeer ook naar de positieve kanten te kijken; ik geniet nu meer van de kleine dingen en vanzelfsprekendheid heeft plaats gemaakt voor dankbaarheid. Dankbaar dat ik er nog ben en mag genieten van het leven.