Stap 2, op weg naar acceptatie
Gastblog van Sylvana van Buren, 33 jaar. NAH sinds 03-08-2014 als gevolg van een aanrijding. Zij zat op de fiets met dochter en is van achteren aangereden door een auto. Moeder van 2 kinderen (zoon van 11, dochter van 6), relatie met Tieme (ook NAH) en arbeidsongeschikt
‘Dan meet je de muur op, daar dan de helft van en van dat stuk weer de helft en op allebei die helften teken je dan een punt en daar boor je dan twee gaten op gelijke hoogte’ aldus mijn vriend.
Ik stond erbij en keek ernaar en begreep totaal niet waar ik moest beginnen. En ik voelde me zo stom! Waarom begreep ik het wel maar had ik geen idee waar ik moest beginnen? Hoe kan het dat ik zoiets makkelijks niet gewoon even doe? En waarom schaam ik me daar zo voor, want ik heb NAH en ik kan er niets aan doen!
Het werd simpel opgelost: mijn vriend boorde de gaten en hing de foto’s aan de muur en ik stond erbij en keek ernaar. ‘Handig, zo’n man in huis’ dacht ik. Maar de frustratie bleef nog wel even hangen.
Frustratie
Bovenstaande is zomaar een klein voorbeeldje van waar ik tegenaan loop met NAH. Eigenlijk loop ik vooral tegen mezelf op: ik wil zo veel, eigenlijk wil ik het liefst alles nog doen wat ik voor mijn ongeluk ook kon.
Ik wil alles doen en regelen met en voor mijn kinderen, ik wil gezellig de stad in met mijn vriendinnen, ik wil een schoon huis, elke avond proeven wat ik eet, ik wil werken, dagjes uit, veel sporten, boeken lezen, goed slapen, mijn vriend vaker zien, onverwacht dingen gaan doen, laat naar bed en vroeg weer op en energie krijgen van al die dingen. En dat gaat niet. Hoe hard ik het ook blijf proberen, het gaat niet.
Overprikkeld
Dat aan mezelf toegeven vind ik moeilijk, maar ik vind het nog veel moeilijker om dat dan ook aan anderen kenbaar te maken. Zo lang de buitenwereld niets zag, was het er niet. Als ik na een veel te drukke dag totaal overprikkeld in mijn bed lag te huilen en te trillen, was ik de enige die dat merkte. En de volgende ochtend ging natúúrlijk alles weer goed! Maar de strijd met mezelf was er dan natuurlijk wel en die moest ik op een gegeven moment staken. Ik kwam er achter dat ik ook overprikkeld raakte van mezelf.
Mijn acceptatieproces begon eigenlijk pas toen ik dat besefte en anderen om hulp durfde te gaan vragen. Daarmee gaf ik toe dat ik het echt niet allemaal nog zelf kan.
Overwinnen
Hulp durven vragen en vooral aan kunnen nemen, was het moeilijkste wat ik heb moeten overwinnen. En hoewel ik het af en toe nog lastig vind om me te realiseren dat het echt nodig is, ben ik nu ook echt ontzettend blij met mijn huishoudelijke hulp en ambulante ondersteuning. Ik vind het fijn dat mijn vriend die gaten gewoon voor me in de muur maakt en ook de ouders van vriendjes/vriendinnetjes van mijn kinderen die voorstellen dat de kinderen bij hun gaan spelen zodat ik even rust heb, ben ik dankbaar.
De praktische hulp is goed geregeld. Dat was stap 1.
Buitenwereld
Stap 2 is leren accepteren dat ik niet meer de Sylvana ben die ik voor het ongeluk was en dat ook naar de buitenwereld te durven tonen. Durven loslaten dat ik steeds maar (valse) verwachtingen van anderen en mezelf moet waarmaken en uiteindelijk ook zonder die frustratie of schaamte kunnen vertellen en laten zien wat NAH met me doet en hoe het voelt om overprikkeld te zijn. En ook om me niet bezwaard te voelen als ik probeer te voorkomen dat ik overprikkeld raak, door eens ‘nee’ te zeggen. Durven huilen waar anderen bij zijn, kunnen laten zien dat het me echt niet zo makkelijk afgaat als ik het soms laat lijken.
Uit-knop
Zonder stap 1, zou stap 2 niet mogelijk zijn. Ik doe die tweede stap nu inmiddels weleens, de reacties van anderen zijn eigenlijk altijd positief. Ik ben zelf altijd degene die er van baalt of zich schuldig voelt. Dan raak ik dus alsnog overprikkeld, van mijn eigen gedenk. Want ook dat is NAH, mijn uit-knop is kapot.
En daarmee leren omgaan is dan volgens mij weer de volgende stap…
Accepteren is volgens mij iets wat je altijd blijft leren. Voorlopig ben ik wat dit betreft nog lang niet uitgeleerd! Wat is je advies aan mij?
Accepteren is ZO moeilijk. Het is me na 21 jaar ook nog altijd niet gelukt, Sylvana…
Accepteren is eigenlijk realiseren :- ( en er dan mee om leren gaan.
Genieten van de dingetjes die je nog wel kunt!niet teveel proberen stil te staan bij wat niet meer gaat!succes…blijft met vallen en opstaan…that is life!
Accepteren gaat met vallen en opstaan. Het is echt een rouwproces waarin je je oude zelf moet achterlaten als mooie herinnering en je nieuwe zelf omarmt en zegt ‘zo kan het leven ook fijn zijn’.
Ook ik liep in 2014 NAH op (bij een auto-ongeluk) en raakte arbeidsongeschikt. Na drie jaar leer ik om weer vaker het halfvolle glas te zien en om beter om te gaan met mijn beperkingen. Maar ik gun mezelf ook verdrietdagen als alles weer is tegengevallen of als iets wat ik graag wil niet lukt. Ook dat gevoel mag er zijn, het is ook niet niks toch? Sterkte!
Ik zit er ook nog vol op in. 2011 infarcten gehad. Die uit-knop die werkt ook niet bij mij. Deze week ook weer giga over mn grenzen gegaan. En moet nog een paar dagen die ook vol zitten! Nu stort ik in.. en ga heel hard slapen. Maar over een uur weer aan de slag. Heel veel succes en sterkte met t accepteren. . Je gaat de goede kant op. Vallen en opstaan… t bekende riedeltje. Knuffel van suus
laat t los dat je het helemaal moet accepteren, dat zal nooit helemaal gebeuren.. je zal; er goed mee leren leven maar helemaal accepteren dat nooit. geniet inderdaad van de kleine dingen die het leven zo mooi maken en besef goed dat je door dit alles sterker bent geworden en dat je bewuster leeft en in het moment kan leven waar anders het leven aan je voorbij zou razen…twee stapjes vooruit en 1 stapje terug.. het wordt in ieder geval vanaf nu alleen maar beter en niet meer slechter, blijf sporten (fitness bijvoorbeeld) zodat je kunt meten hoeveel je vooruit gaat want al gaat het met muizenstapjes er blijft vooruitgang optreden als je blijft bewegen en je jezelf af en toe uit je comfort zone begeeft.. maar verlang niet van jezelf dat je het maar even moet accepteren…accepteer dat je het nooit helemaal zult accepteren..sterkte en liefs!
Sylvana, geen advies anders dan doorgaan met waar je aan begonnen bent. Ik herken het overgrote deel van je verhaal, heb een grote vorm van aanpakkersmentaliteit, waar jij geen uitknop hebt doen mijn remmen het soms niet. Dan zit ik thuis met hoofdpijn “Had ik nou maar nee gezegd”. Het is inderdaad iets om over te blijven leren. En iets om #samensterk voor te staan. #nah mag gezien worden.