Mijn vrouw zat bovenop me

[soundcloud id=’315417855′ height=’false’]

Mijn vrouw zat bovenop me. Te zwoegen met een blik van ‘komt er nog wat van’. Ik gaf het teken dat zij het maar moest opgeven en zij ging naast mij liggen uithijgen. Niet van de spanning maar van inspanning. Geen gevoel van mij en haar, geen verbondenheid, niet samen. We zwegen lang en gingen uiteindelijk maar slapen. Van elkaar af gekeerd.  Ik heb mij nooit zo alleen gevoeld. En dat gold voor haar ook, denk ik.

Het is 2008 en ik was net ontslagen uit het revalidatiecentrum. We hadden begeleiding gehad over het weer naar huis komen. De fysio- en ergotherapeut waren aan huis gekomen om te zien of het veilig was. Ze mompelden wat over de trap, maar zagen niet wat zij daaraan konden doen en dat was het. Het huis kreeg een denkbeeldige sticker ‘veilig voor NAH-ers’. Maar één van de belangrijke dingen des levens, daar lette het revalidatiecentrum niet op;  Hoe ga je samen weer een volwaardig leven opbouwen? Een compleet leven, met intimiteit zónder gene en seks mét beperkingen…

Praten

Mijn vrouw werd mijn ex-vrouw en ik ben gelukkig weer heel verliefd. Wij praten veel. Ook over seks en intimiteit. Het is een hoop geëxperimenteer als de helft van je lichaam niet reageert. Je zou ons eens  moeten zien als wij tevergeefs een standje proberen en als ware Cirque du Soleil-acrobaten alles uit de kast moeten halen. Wij lachen een hoop en genieten van elkaar. Vermoeidheid, fysieke beperkingen en verschillende behoeftes zijn uitdagingen die overwonnen kunnen worden als je er een ontdekkingsreis van maakt en blijft praten. En een beetje creativiteit in bed, gebruik maken van de middelen die je hebt; een bank of een tafel … ik sla door 🙄 … doet wonderen.

En nog eens praten

Het is met mij goed gekomen, maar veel NAH-ers, hun partner en alleenstaanden worstelen met vermoeidheid, libido, prikkelgevoeligheid, veranderingen in je lichaam, (on)mogelijkheden en/of onderling begrip. Opvallend is dat het zoveel kanten op verandert bij mensen. Teveel willen, wel willen niet kunnen. Bijvoorbeeld als je last hebt van structurele vermoeidheid, moet je dan de seks plannen als de boodschappen of het koken? Of als je partner zin heeft in de morgen en jij bent meer van de avond? Of als je een standje hebt bedacht wat goed werkt voor jullie tweeën, maar er schiet steeds kramp in je been? Lastig. Praten, praten en nog eens praten is een belangrijk deel van de oplossing. Gooi je schaamte of je schuldgevoel overboord,  als je die hebt. Het gaat over een belangrijk deel van je leven!

Hulpverlener?

En misschien moet een hulpverlener je daarbij helpen. Gooi eens een balletje op bij de huisarts of het revalidatiecentrum. Er zijn er al een paar die seksuologen in dienst hebben, die niets anders doen dan praten over intimiteit en seks. Niets engs aan. En vooral voor de mannen; jullie vermoeden wel waar ik het over heb… Dat je niet alleen angsten, zorgen en praktische gedachtes moet verdrijven maar ook jezelf fysiek staande moet houden 😉 is multi-tasken in optima forma. Een belangrijk ‘onderdeel’ laat ons daar in wel eens in de steek. Praat er over, met je partner, eventueel ondersteund door een hulpverlener. Het helpt echt, ik kan het weten want ik ben ook nog eens ervaringsdeskundige in ‘dat’. Net een mens!

Gecorrigeerd door Suzanne Rietveld

 Ps  Heb je behoefte aan hulpmiddelen die het vrijen aangenamer maken en kan je ze niet vinden op internet? Zet het hier en ik ga op zoek. Gezien het intieme karakter van deze blog vind ik het ook best als je het via een persoonlijke mail je commentaar geeft: info@weerhandig.nl. Alle reacties worden vertrouwelijk behandeld.