Ik ga een gek statement maken: Ik ben ook wel blij dat ik een beroerte heb gekregen. Voordat je geërgerd het blad omslaat, laat het me uitleggen …

Het zijn zeker niet de restverschijnselen hoor, die zijn heel vervelend. Gelukkig deels zichtbaar. Half-verlamd zijn bijvoorbeeld is niet altijd even goed nieuws ;-). Zo haalde ik vanmiddag bijvoorbeeld een ijsje en had daarom de wandelstok even op de tafel buiten neergelegd om te tonen dat die ‘bezet’ was. Toen ik buiten kwam met mijn ijsje in de enige functionele hand zag ik dat een vrouw met twee vrolijk kwetterende kinders hem gewoon aan de kant had gezet.

Prijsvraag

Ik liep wankel naar dat tafeltje om te zeggen dat het de enige tafel  was die ik haalde zonder te vallen. Bovendien kon ik mijn wandelstok sowieso niet meenemen naar een ander tafeltje omdat mijn enige hand een ijsje vasthield. (Voor de tweehandigen onder ons een vraag tussendoor: waarom neem ik een hoorntje en niet een beker? Onder de goede inzenders verloot ik een ijsje bij mijn favoriete ijswinkel het IJsboefje in Amsterdam.)

Het moment dat  ik mijn mond opendeed om de bewuste vrouw aan te spreken, demonstreerde ik wat afasie met je doet. Onmachtig om op de juiste woorden te komen gesticuleerde ik maar een beetje. Gelukkig was de vrouw mijn gebarentaal machtig en ze loste het vriendelijk op. ‘Vergeef hen want ze weten niet wat zij doen’ is een Bijbeltekst die nu opeens in mijn  atheïstische brein opkomt. De opvoeding speelt weer op. Het leven van een beperkte is niet altijd zonneschijn … Laat staan dat je de onzichtbare handicaps steeds moet uitleggen.

Onzichtbare handicap

Ik ben niet jaloers op jullie ogenschijnlijk onbeperkten! Gelukkig zie je van een kilometer afstand dat ik niet normaal loop, en dan heb je ook nog de verlamde arm als toetje, ideaal. Alle deuren vliegen open als je zo duidelijk gehandicapt bent. Dat heb ik in de pocket, bofkont die ik ben! Maar velen zijn niet zo gelukkig en hebben onzichtbare handicaps die ze steeds weer moeten uitleggen of zelfs verdedigen.

“Op goed geluk”

‘Op goed geluk’ zei Carry Tefsen in de jaren negentig in een datingshow op tv. De drie kandidaten zaten achter een waaier en een single moest blindelings afgaan op de antwoorden. Het winnende stel kreeg een reis aangeboden, waarvan zij in een volgende uitzending verslag deden. Inclusief pittige uitspraken van beide “partners” over hoe ze elkaar tijdens de reis beleefd hebben. Het resultaat was over het algemeen niet fraai.

Op goed geluk is ook het motto van vriendin ‘M’. Zij kan niet meer rekenen en het begrip ‘getal’ zegt haar niets meer. Maar zij is zo gesteld op haar zelfstandigheid dat ze elke dag de gok neemt om belazerd te worden. Met boodschappen doen, met pinnen, je kan het allemaal niet bedenken. Moedig, maar ook gewoon bittere noodzaak en een minder fraai restverschijnsel van niet-aangeboren hersenletsel.

Richtingsgevoel

Het is wetenschappelijk bewezen dat de man gemiddeld een beter richtingsgevoel heeft dan een gemiddelde vrouw. Ik denk nog steeds aan mijn moeder die staande in huis 180 graden de verkeerde kant uitwees naar mijn school. Ik kon het niet begrijpen, ik wees de goede kant op en maakte lol om mijn moeder. Nu weet ik wel beter, zeker nu ik A. ken, die totaal niet meer de weg weet, zelfs niet in haar eigen buurt. Blijkbaar zit dat in dat deel van de hersenen die zij niet meer heeft. Een van de compensatiestrategieën is dat zij haar wekelijkse weg loopt naar de dagbesteding van facebookfoto naar facebookfoto. Een briljant plan van haar, en het getuigt van lef. Zij wil ook zo zelfstandig mogelijk blijven.

Motto

Door mijn beroerte en alle moedige vrouwen en mannen, die ik daardoor ontmoette, heb ik veel geleerd.  Bijvoorbeeld dat je moet genieten van elke dag en dat beperkingen ook nieuwe mogelijkheden bieden. Een beperking dwingt je namelijk op zoek te gaan naar een manier om er mee om te gaan: een ‘compensatie-strategie’.

Die vind je niet altijd. Dan MOET je het accepteren, niet zelden begeleid door tandenknarsen en misschien een paar tranen. Mijn motto: “Compensatie-strategieën als het kan, acceptatie als het moet”. Alleen dan kan je verder en je leven weer in een nieuw jasje steken. Een jasje dat je past. En soms bevalt dat nieuwe jasje zelfs beter dan het oude. Siemon 2.0 is de verbeterde versie: Met een beperking, maar ook mentaal sterker en een echte levensgenieter.

Misschien heb jij ook de onverwachte voordelen van je beperking ontdekt?

Gecorrigeerd door Suzanne Rietveld