Een slecht geheugen, last of zegen? Ik ben het vergeten…

Anne Kingma (43) heeft vier jaar geleden NAH opgelopen toen zij geschept werd door een auto. Hier vertelt zij over wat haar vergeetachtigheid met haar doet, met mij in een bijrol…

Kiezen wat ik mij herinner? Dat is er sinds het NAH eigenlijk niet meer bij. Ik kan wat extra mijn best doen, herhalen, herhalen en nog eens herhalen, beelden koppelen, maar uiteindelijk blijft het toch allemaal vrij random.

Weekend

Met mijn nieuwe vriend zit ik verliefd op een bankje in het Vondelpark. Lolly in de mond en mijn korte beentjes zwaaien heen en weer omdat ze niet bij de grond komen. Ik voel me net een blij en onbezorgd kleutertje. Lachend zegt hij dat die bankjes nou eenmaal niet voor kaboutertjes gemaakt zijn. Ik glimlach en kijk hem zogenaamd boos aan. Overal fietsers en wandelaars. Alles kris crost vrolijk door het park. De zon schijnt maar er staat nog een fris windje dus, we besluiten niet te lang op het bankje te blijven zitten maar te gaan wandelen.

Waar gaan we heen?

Als hij vraagt welke route we doen kies ik natuurlijk meteen voor de mooie. De niet-toeristische zogezegd. ‘Maar dat is met gemak een kilometer ‘ zegt hij en kijkt me ernstig aan.
Mijn eerste gedachte is ‘Ja en?’ maar ineens realiseer ik me dat zijn max misschien wel daar onder zit. Dus dat ‘Gaan met die banaan, heerlijk weer, lekker lopen!’ slik ik snel in. We besluiten tot het rondje van 500 meter. Hij kijkt nog steeds een beetje zorgelijk. Misschien een beetje moe?
Romantisch lopen we hand in hand rond de vijver. Ik geniet met volle teugen van het zonnetje. Regelmatig zie ik zijn blik mijn kant op gaan. De schat. Ook helemaal verliefd.

De wandeling

Zo’n honderd meter verder word ik een licht sloffend geluid gewaar. Druk pratend ben ik me er maar half van bewust. Helemaal thuisbrengen kan ik het niet. Ik word afgeleid door mijn vriend die iets oppert over het pad afsnijden via het gras. Omdat ik inschat dat dat voor hem met zijn halfzijdige verlamming een veel moeilijkere en instabielere ondergrond is houden we het maar bij het pad. Ik kijk even opzij om te checken of alles ok is maar zie dat hij zich prima voortbeweegt. Ook die gedachte verdwijnt weer uit mijn hoofd. Het flink hellende bruggetje is nog wel even een obstakel maar met zijn tweeën krijgen we die er prima onder. Ik vind hem maar moedig zo balancerend met 1 betrouwbaar been en vol vertrouwend op mij als de leuning ophoudt.

Prikkels

We lopen verder en langzaam wordt het sloffende geluid wat penetranter. Met mijn prikkelgevoeligheid heb ik dat snel. Drukte, veel licht, al die bewegingen en geluiden. Alles komt hard binnen. Onbewust doe ik mijn best me er voor af te sluiten maar helemaal lukken doet het niet. 20 Meter later struikel ik half over wat een enorme kiezel moet zijn (achteraf schat ik ‘m ter grote van een erwt). En pas dan begint me wat te dagen… Dat gesleep, dat is mijn voet!

Herinnering

Op dat moment herinner ik mij pas de mij wel bekende uitval links en mijn coördinatieverlies. De uitslag van de looptest: Hoe ik, na een doodvermoeiende 130 meter, al zwaaiend en slepend met mijn linkerbeen, op een stoel geplant werd. De fysio vond het welletjes. Tijd voor een tussenstop. Het werd te gevaarlijk. Mijn max? Niks geen kilometer! 300 Meter mét pauzes!

Terug met mijn gedachten in het Vondelpark verplaatst mijn aandacht zich ineens razendsnel naar het dichtstbijzijnde bankje. Hoe heb ik me weer zo kunnen laten overvallen??
Als mijn vriend opnieuw met die ‘verliefde’ blik een bezorgde vraag stelt merk ik ook dat ik moeite heb mijn woorden te vinden en te vormen. Opnieuw verbaas ik mij erover hoe mijn hoofd mij toch telkens weer zo voor de gek weet te houden…

Trots genieten

Eenmaal op het bankje kijk ik mijn zorgzame vriend nog verliefder aan. De schat. En trots ben ik ook wel een beetje, op mezelf en op ons. Want met een beetje hulp van die geweldige bankjes in het Vondelpark en ondanks, of misschien wel dankzij een slecht geheugen en verminderd zelfinzicht, hebben we die 500 meter er samen toch maar onder gekregen! Bij de auto aangekomen til ik glimlachend mijn been de auto in, geef mijn vriend een welverdiende zoen en rijden we tevreden naar huis.
Of het dan niet vervelend is zo’n slecht geheugen? Jazeker! Vooral als het gaat om de echt belangrijke dingen. Maar soms, soms is het ook een uitzonderlijke heerlijkheid. Een zegen. Even alles weer kunnen en vergeten… en lachen… heel veel lachen!

Omdenken is nogal een hype op het moment maar soms gaat het gewoon vanzelf…
Heb jij daar ook weleens ‘last’ van?