Mijn fiets is stuk. Ik zit al twee dagen zonder en ben volkomen ‘onthand’. Lopen is niet altijd praktisch met een topsnelheid van 2km per uur met wind mee, het is ook nog eens slecht voor de gewrichten in mijn aangedane been. Om toch een beetje in beweging te blijven, doe ik daarom zoveel mogelijk met de fiets. Ik was bijna vergeten hoeveel moeite ik heb moeten doen om aan die fietst te komen. Om een lang verhaal (voor de liefhebbers hier staat het) kort te houden: Na anderhalf jaar regelgeving, kastjes en muur en dergelijke, werd mij geadviseerd PGB voor een scootmobiel aan te vragen en met dat geld de fiets te kopen.

gek

Procedures, regels en bureaucratie… gek word ik ervan. Ik hoorde onlangs zo’n schrijnend verhaal, het blijft me maar bezighouden. Dus vergeef me, dat ik dit blog gebruik om het van me af te schrijven.

anneke

Er zijn veel procedureneukers. Procedures hebben hun nut maar je moet wel een afweging maken tussen het volgen van de procedure en het einddoel. Neem Anneke (naam om privacyredenen gefingeerd). Anneke liep hersenletsel op en sinds haar dochter het huis uit is woont zij alleen. Dat gaat maar net, mede door frequent en liefdevol ondersteunen door (en steeds vaker ingrijpen van) haar volwassen dochter.

chaos

Plannen is nooit Anneke haar ding geweest, maar de laatste tijd wordt het in rap tempo minder, er is steeds mee chaos in haar hoofd. Waar vroeger vrienden zich afvroegen of zij met haar kookkunsten geen cateringbedrijf moest beginnen, laat zij nu regelmatig het eten aanbranden. Haar ziekte-inzicht is minimaal. Dat gekoppeld aan een sterk van de norm afwijkend wereldbeeld, sommigen zouden haar stronteigenwijs noemen, geeft veel ruzie als het gaat om officiële instanties. Verder is daar een lange weg langs de zorg, die het allemaal verkeerd zien. Doordat ze zo is trekken haar ‘vrienden’ langzaam zich allemaal terug.

zorgmijder

Anneke’s schoonzoon heeft een mooie baan in het buitenland aangeboden gekregen en het is de dochter (inmiddels zelf moeder van drie kinderen) eindelijk gelukt voor zichzelf te kiezen. Ze gaat met haar man en kinderen naar het buitenland verhuizen. De dochter is als de dood dat haar moeder zal vereenzamen en zichzelf verwaarlozen. De situatie schreeuwt om hulp. De dochter belt de neuroloog waar haar moeder onder controle is. Ze komt niet verder dan de baliemedewerkster die haar vertelt dat de moeder zelf moet bellen. Als ze vertelt dat haar moeder een ‘zorgmijder’ is en bovendien een zwak ziekte-inzicht heeft komt de aap uit de mouw: het privacy-wapen, het sterkste wapen uit het arsenaal van de wereld van procedureneukers en privacyfetisjisten.

spoedgeval

Niet voor een kleintje vervaard belt ze dan de huisarts. Die moet wel naar haar luisteren. Het gesprek gaat zo: “Goedemorgen, met de Dokterspraktijk Zus-en-me-zo, wat kan ik voor u doen?” Als zij het kort uitlegt vraagt de receptioniste: “Wat is uw geboortedatum en naam ook alweer dan zoek ik u op?” De dochter zegt dat zij niet ingeschreven staat, maar voor haar moeder belt. “Dan moet uw moeder zelf bellen of is het een spoedgeval?” De dochter is te eerlijk en zij zegt dat het geen spoedgeval is. “Dan kan ik u niet helpen in verband met de privacywetgeving. Uw moeder moet zelf bellen, het spijt me” en hangt op.

verward

Het verhaal van Anneke laat me niet los. Ik ben verward. Aan de ene kant heb je maximale vrijheid, ook de vrijheid om ongelukkig te zijn. En dat is maar goed ook. Maar kan een liefdevol medemens ook de procedureneukers en de privacyfetisjisten eens overtuigen dat in dat geval de procedure niet heilig is?

creatief

De telefoon gaat. Ik kan mijn fiets ophalen. Er zijn genoeg mensen die een scootmobiel hebben, omdat zij niet de strijdlust hebben die ik destijds aan de dag wist te leggen. En ik dank god nog elke dag op mijn blote knieën dat ik uiteindelijk te maken kreeg met iemand die mij aangaf hoe ik creatief met de regels om moest gaan, om mijn fiets en daarmee mijn vrijheid te krijgen. Ik zou willen dat er ook ergens, in het systeem, één iemand was die de dochter van Anneke wijst op een grijs gebied in de regelgeving waarmee zij wel de hulp kan regelen die haar moeder zo hard nodig heeft.

PS Weet je wat ik echt fijn zou vinden? Reacties hieronder van situaties waarin wèl creatief meegedacht wordt. Waar hulpverleners inzien dat het doel soms de middelen heiligt. Wie vrolijkt mij op?

geredigeerd door petrafisher.com