Uit de oude doos: “Op een ligfiets, in dat drukke verkeer?” deel 1
De vrolijke belevenissen van iemand die een beroerte heeft gehad.
Fiets
Ik wil een fiets. Om mijn gevoel van vrijheid een beetje terug te krijgen, om mijn gevoel van moeizaam bewegen even te vergeten. Dan kan ik mijn zoontje van school afhalen, kleine boodschappen doen, vrienden bezoeken, naar een ander café te gaan dan het beloopbare. En last but not least, dan kan ik wat aan mijn ‘beroerde’ conditie doen. “Maar fietsen is onmogelijk door mijn handicap”, denk ik.
Revalidatie
Het is nu 5 maanden geleden dat ik het herseninfarct heb gekregen. Ik ben inmiddels weer thuis. Bij het revalidatiecentrum Amsterdam revalideer ik nog drie dagen per week in de hoop dat mijn rechterarm en –been weer iets gaan doen. Mijn gedachten gaan op topspeed maar mijn stem gaat traag, omdat ik de woorden niet vindt. Ik moet weer opnieuw leren spreken. Ik ben gelukkig ontsnapt aan een rolstoel. Ik loop met een stok, waarbij mijn rechtervoet wordt geholpen door een brace, een soort scheenbeschermer die onder mijn voet doorloopt. Ander sleept hij.
Gehandicapte fiets
De dames van de fysiotherapie kunnen me vast verder helpen (ik kan het ook niet helpen dat het vrijwel allemaal dames zijn die daar werken). Via hen word ik verwezen naar de afdeling sport. Omdat ik slecht uit mijn woorden kom gaat mijn behandelend fysiotherapeute even mee. Ze loopt naar de sportzaal. De juffrouw Sport is alleraardigst. Ze introduceert me in een nieuwe wereld, de wereld van de driewielers. En daar staan ze! Van hoog tot laag. Ik, op een gehandicapte-fiets. Mijn lust om te fietsen wint het van de schaamte.
Huwelijkse voorwaarden
Eerst probeer ik een hoge. Mijn rechterbeen wordt stevig vastgesjord. Daar ga ik……dacht ik. Het verlamde been zit stevig in de weg. Elke keer als mijn rechterbeen aan de beurt is om te trappen weigert het. Alleen door met het linkerbeen stevig te trappen passeer ik het dode moment en kan ik weer opnieuw trappen. Ik krijg er geen tempo in. Dat is niets en ik wil afstappen. Ik tracht het rechterbeen los te maken maar dat valt niet mee met mijn linkerarm. Ik buig wat dieper om bij het op een halve regenpijp lijkende bouwsel te kunnen en het klittenband los te maken, maar ik kom er niet bij. Ik dreig van de fiets te vallen, maar net op tijd schiet de gymjuf toe. Ik houd van haar en wil met haar trouwen, meteen en zonder huwelijkse voorwaarden. Gelukkig verstaat ze me niet en zij hijst me overeind en maakt het been los. Dat was een goed begin.
Ligfiets
Dan maar de lage. Ze legt me het een en ander uit en helpt me op de fiets. Dat is wat anders, ik zie me al fietsen tussen zonovergoten velden vervuld met de prachtigste bloemenpracht. Maar nu nog fietsen. Mijn rechterbeen wordt weer vastgesjord. En daar ga ik, eerst nog wat voorzichtig maar al vlug met een redelijke snelheid. Mijn verlamde been draait op het trappen van het andere been mee. Wat een verschil, ik kom vooruit! Het is dat mijn conditie wat aan de slappe kant is maar anders had ik direct naar mijn huis gefietst. Na een tijdje rondjes draaien stop ik. Ik krijg een lichte aanwijzing hoe ik mijn voet losmaak. Na het opstaan kijk ik voldaan om me heen, ik kan weer op eigen kracht sneller dan 2 km/uur. Ik wil zo’n fiets…
wordt vervolgd
Ik heb dit stuk nooit eerder gelezen. Het raakt me omdat ik het herken het.
En ik zie het zo voor me. Heerlijk voor je dat je lekker fiets!
Geniet ervan!
ik heb een CVA gehad in mei 2012 ik heb geprobeerd te fietsen op een driewielfiets maar die was zo gammel dat het niet verantwoord was zelfs mijn vriendin die gewoon kan fietsen vond de fiets doodeng wie zou mij kunnen helpen om er achter te komen welke fiets wel zou kunnen lukken? in het revalidatiecentrum Adelante waar ik een half jaar ben geweest heeft ook niemand me hiermee verder geholpen!!! dus kocht ik voor veel te veel geld de verkeerde fiets! die ik vervolgens aan de straatstenen niet meer kwijt raakte geld weggegooid dus
ik wil niet weer een fout maken kan het geld beter voor iets anders gebruiken
Ik benader je op je e-mailadres, ok?
Verhip. Sorry, je begint al met “uit de oude doos.” Hoezo beperkingen, Theodoor?? Ik ga weer verder met mijn zondag. CIAO.
🙂
Goeiemorgen Siemon. Ik denk dat dit een verhaal uit jouw oude doos is? Het isctoch geen 5 jaar geleden dat jij een CVA hebt gekregen? Maar dat doet niets af van de inhoud van je verhaal. Ik zou ook best willen fietsen hoor. Echter ik ken die fiets niet kwijt. Ik bedoel stallen. Voor mij zou het een duofiets moeten zijn. Met trapondersteuning. Gelukkig kan ik hem huren bij een verpleeghuis voor een dagdeel. Ik moet alleen nog over die “drempel” heen. Ik ben benieuwd naar het vervolg van jouw verhaal!
Goeie zondag verder.
Met vriendelijke groet uit Culemborg.
Theodoor.
Dag Theo, het is 7 jaar geleden in oktober dat ik een beroerte heb gehad. Min de eerste revalidatie en het ellenlange proces om hem van de WMO te krijgen was ik anderhalf jaar verder.
Ik heb mijn fiets midden in Amsterdam gewoon in mijn voortuin staan. Geen centje last. Een dief weet gewoon gewoon niet wat hij daarmee aan moet. Ik gebruik hem gewoon als dagelijkse fiets en heb een krat achterop voor de boodschappen.
Drempels bestaan niet voor mij, die heb ik afgeschaft 🙂