“Jij hebt alleen maar een verlamming, ik heb pijn!” Riep ik laatst tegen mijn vriend. Als grapje natuurlijk, maar toch. Het zette me wel aan het denken. Je kunt geen appels met peren vergelijken. En het ene ‘leed’ is niet erger dan het andere. Ik schrijf ‘leed’ tussen aanhalingstekentjes, omdat mijn vriend goed met zijn verlamming omgaat en ik vind dat ik met mijn pijntjes hier en daar ook niets te klagen heb.

Serieus pijn

Nu zijn die pijntjes soms wel minder ‘tje, dat ontlokte me de uitspraak dat hij ‘alleen maar’ verlamming heeft (niet dat ik wil ruilen hoor). In mijn rechterpols heb ik van tijd tot tijd serieus pijn. Dat heb ik al meer dan 30 jaar. Dan moet ik een weekje flink aan de pillen, pols ontzien en kan ik er weer 3-6 maanden tegen. Da’s best te doen. De laatste tijd heb ik ineens pijn in veel gewrichten, dagelijks. Op het moment dat ik dit schrijf duurt het nog 3 uur en 18 minuten tot klaagvrije maandag, dus ik mag nog even flink tekeer gaan…

Kwetsbaar

Laatst gingen we een dagje uit, toen we de deur uit liepen nam ik automatisch de vuilniszak mee. Ik opende de container met mijn linker (goede) hand en ineens schoot me daar toch een pijnscheut doorheen… (als ik er aan denk voel ik het al weer). De hele dag kon ik links niet gebruiken. Als ik maar iets deed, straalde de pijn zo van mijn pols uit naar mijn vingers, dat ik ineens precies weet waar pezen lopen. Of zenuwen. Of eigenlijk weet ik niet waar die pijn doorheen straalt.

Andere hand

Nu ben ik rechtshandig, dus geen probleem zou je denken. Maar ik voelde me ineens heel kwetsbaar. Die rechterhand (mijn schrijfhand zoals ze dat noemen), daar kloot ik al heel lang mee. Om hem te ontzien, doe ik een aantal dingen linkshandig. Ik gebruik de computermuis linkshandig, ik schrijf bijna niets met pen en papier, ik draai flessen met mijn andere hand open… en toen was die ‘andere hand’ dus ineens uit de running. Op dat moment merkte ik pas hoeveel ik nog meer linkshandig doe om rechts te ontzien.

Begrip

Herken je dit? Je zit ergens mee, pijn of verdriet en iemand zegt: “Ik begrijp hoe je je voelt”, terwijl je denkt (van binnen schreeuwt) “je begrijpt er helemaal niets van”. Ik ben daardoor vrij voorzichtig om het zelf tegen een ander te zeggen. Maar die dag begreep ik Siemon ineens heel goed. De momenten dat hij extra voorzichtig is met zijn hand, omdat hij er maar eentje heeft om te gebruiken. Even, een dagje, voelde ik zelf die kwetsbaarheid en onmacht er iets aan te doen. Wat ben ik blij dat mijn pijn nog altijd tijdelijk is, want ook al heeft Siemon ‘alleen maar verlamming’ die heeft hij wel permanent.

Mazzel

Ondertussen heb ik ook wel weer mazzel met zo’n vriendje hoor. Ik bedoel, ik mankeer immers niks. Geen NAH, geen ongeluk gehad (de keren dat ik een teen brak door tegen een stoel of deur te lopen tellen niet), slechts wat slijtage. Of osteoartritis zoals de arts in Australië zei. Ik zou dus nooit op het idee gekomen zijn dat er hulpmiddelen bestaan. Ja, die elastieken steunkous dingest om rust en support te geven als ik pijn heb. Maar nu in mijn leven ineens een gehoekt mes en een ‘knijpkat’ blikopener hun intrede doen lukt het me steeds langer overbelasting te voorkomen. Best handig zo’n verlamd vriendje!

—–

Petra Fisher is de partner van Siemon. Zij woont samen met haar puberdochter en grote, rode je-weet-wel kater. Voor de kost geeft zij LinkedIn trainingen en voor de lol doet zij aan lezen, boeken bespreken met haar expat bookclub vrienden, en rondreizen door Thailand (of hiervan dromen als het geld op is). Petra voelt zich in Nederland soms meer expat dan zij zich ooit voelde in de 10 jaar dat zij in Australië woonde. Om niet te veel een computer en boeken nerd te zijn pakt zij af en toe een vrolijk haakwerkje ter hand.