Het gebeurde op Twitter: mijn ontmoeting met een held! Nadat ik met één hand mijn fietsband had geplakt (zie vorige blog), vertelde ik vol trots over mijn ‘heldendaad’ en riep lezers op hun heldendaad te delen. Via Twitter kreeg ik ineens een bericht van Heleen:

Na het lezen van de volgende tweet, vermoed ik dat Heleen een vechter is:

revalidatie

Heleen vertelt: “In eerste instantie heb ik er geen moment aan getwijfeld, omdat ik er toen nog van overtuigd was, dat alles tegen die tijd weer normaal zou zijn en functioneren.” Inmiddels weet ik uit haar eerst tweet dat hier nog wel 10 maanden revalidatie overheen ging. Heleen ziet revalidanten die al iets verder zijn en stelt zichzelf doelen, of zoals zij het zegt: “Mijn eerste overwinning was dat ik met behulp van een ijzeren beugel weer wat stappen kon zetten. Bij andere revalidanten zag ik al eerder een EVO (enkel voet orthese) verschijnen en daar richtte ik mijn pijlen op.”

EVO

Heleen moet veel geduld hebben, pas veel later, komt zij in aanmerking voor een EVO. Uit ervaring weet ik wat een verschil dat maakt met lopen en ik ben met terugwerkende kracht blij voor haar. Met slechts twee weken te gaan tot de vakantie, is er niet veel tijd om aan de EVO te wennen, laat staan er het strand mee over te steken.

“Ik ben met EVO naar een goede sportzaak gegaan en daar hebben we toen TEVA sandalen gevonden, waar ik eigenlijk de hele zomer op gelopen heb! Ik gebruik de sandalen nog steeds elke dag, bijvoorbeeld als ik s nachts naar de wc moet.”

De instrumentenmaker denkt ook fijn mee. Als hij hoort dat Heleen in Spanje de zee in wil lopen, vindt hij dat geweldig. Mocht de tijgerprint niet waterbestendig blijken, dan zet hij er na de vakantie vrolijk een nieuwe op.

weer zwemmen

In Spanje blijkt het strand op verschillende plaatsen een houten vlonder te hebben van de boulevard richting water. De hindernis ‘zand’ is hierdoor goed te nemen. En dan het water in. “Het voelde geweldig, maar het koude water deed enorm pijn aan mijn verlamde kant, dat wel!” zegt Heleen. “Ik ben maar heel kort in zee geweest, wel nog een paar slagen gezwommen, (bedenk me net, dat ik dat ook heb geleerd in de revalidatie), zelf zwemmen met 1 hand en 1 been).”

In het water is het toch lastiger dan verwacht. Heleen zakt een beetje weg in de bodem en lopen wordt hel doordat er kleine steentjes tussen de spalk en haar voet komen. De sterke arm van haar man is geen overbodige luxe. Door de steentjes is lopen niet meer mogelijk en man en zwager tillen Heleen weer op het droge. Maar, zo zegt Heleen:

“Mijn zus en ik gaven in het water wel even een YESS I DID IT! schreeuw. Mijn missie was geslaagd.”

PS       Klik hier om nooit meer een nieuw artikel in de serie ‘de vrolijke belevenissen van iemand die een beroerte heeft gehad‘ te missen. Als bonus ontvang je ook praktische tips om met een halfzijdige verlamming zo zelfstandig mogelijk te leven.