Generale repetitie
Ik loop de voordeur uit en draai mij om. Daar staat mijn lieflijke vriendin om mij gedag te zeggen. Ik wil haar gedag zoenen en automatisch gaat mijn hand naar de deurpost. Ze hoeft alleen maar naar die hand te kijken. Ik weet het al. Ik moet haar vertrouwen. Maar iets in mijn hoofd zegt ‘gevaar’.
weelderig
Mijn vriendin ik nogal klef. Stiekem vind ik dat leuk, maar ik zal het nooit toegeven als stoere man. Te pas en onpas vind ik mijzelf in een omhelzing. En al is het onstuimige er na de jaren wel een beetje af toch grijp ik elke keer onmiddellijk naar houvast. Mijn vriendin klaagt dat ik meer van de deurpost, muren en het aanrecht houd dan van haar. En dat is helaas zo. Ik probeer het niet te doen maar als ze me plotseling in een wurggreep neemt dan zoekt mijn hand letterlijk naar stevigheid. En dat is mijn vriendin, gelukkig met haar weelderige vormen, niet.
val
Ik heb angst om te vallen. Zo, dat is er uit. Iedereen mag het weten. Omdat ik halfverlamd ben en loop met een spalk om mijn voet. Beperkt zijn moet je ook leren. Daar ben ik achter gekomen toen ik viel, bij mijn vorige huis op mijn 4 staps-trapje buiten. Gelukkig liep ik naar beneden en daardoor viel ik op mijn kont. Wel hard, mijn stuitje wordt nog blauw als ik daaraan denk. Wel handig als je probeert op te staan, dat dan weer wel. Ik moet er niet aan denken dat ik de lessen op het revalidatiecentrum nog een keer moet volgen.
oorlog
Ik heb veel moeten afleren. Zoals naar de grond kijken. Iets wat een egale stoep lijkt als je gezond bent verandert in een oorlogsterrein als je een beroerte heb gehad. Overal schuttersputjes, mijnen en inslagkraters. Tenminste, zo lijkt het. Als je goede schoenen hebt die stevig vast zitten is het landschap niet zo geaccidenteerd als het lijkt. Daarvan probeer ik mijzelf te overtuigen en het lukt steeds vaker.
generale repetitie
Het leven is vallen weer opstaan, soms letterlijk. Daarom probeer ik steeds op te staan, het leven is te kostbaar om te blijven liggen. Er zijn geen generale repetities voor. Het is nu of nooit. Ik kies voor nu, met een hoop moeite en doorzettingsvermogen, dat wel.
Hoi simon, geweldig geschreven ma , zo ken ik je weer, ik zelf heb nu wat last van overbelasting in mijn aangedane knie ivm overstrekking, heb jij daar ook ervaring mee??
Ik loop ook met een gestrekt been, maar ik heb daar, nog, geen last van. Ik zou het aan de revalidatie-arts vragen. Misschien kan hij/zij je doorverwijzen naar orthopedisch schoenmaker. Die kunnen veel met hakjes. Succes!
Wat een warm lief stukje.
Ja. ik ken het hoor… ik ben ook wel eens gevallen op straat.
Ik schaam me er voor.. dom ik weet het.
Dankjewel.
Schaamte is niet op zijn plek als je een onbewust ‘foutje’ maakt, zoals vallen. Maar dat weet je wel. Nu je hersens nog 🙂
goh weer zo treffend geschreven…. vooral de schuine tegels buiten en vergeet niet alle op en afstapjes buiten je eigen huis…..
<3 knuffel of word je vriendin dan jaloers?
En de winter komt, brrr en ik hou me hart nu al vast voor de gladheid. Veel mensen zijn jaloers op ons maar er zijn ook wel nadelen aan een CVA 😉
Over jaloezie gesproken, mijn vriendin is helemaal niet jaloers hoor dus laat die knuffel maar doorkomen!
Ik ben alleen jaloers op de deurpost. Dat ik denk. Je kan maar één hand gebruiken, sla die dan gewoon om mij heen
Tikje te frêle voor “stoere” Simon?
Het kan mij niet frêle genoeg.
Heeeerlijk, geen betere spot als zelfspot.
Dat vind ik ook!
Juist : “Maar we geven niet op ………”
Natuurlijk niet!
Wat is dit herkenbaar en wat beschrijf je het goed bij mij voelt het precies hetzelfde
Maar we geven niet op he!!!!!!
Precies!
Inderdaad vorig jaar gevallen metli verlamde voet opgevangen nadien wel pijn maar och mevr niet zeuren misschien eens een keer een nieuw aangepast zooltje . En na 11/2 jaar eindelijk foto 3 botbreuken .
Pos nieuws dat heelt ten minste verlamming niet oke weer even opnieuw leren lopen. We geven niet op pos ook hoor dat je weer wat gevoel krijgt li. We gaan ervoor
Ik zou haast zeggen: “Go girl!”