Mijn vriendin wil niet mee naar Doetinchem, ze heeft genoeg van NAH denk ik. Nou ja, en ze zei iets over een hele dag training, aan het eind van een drukke week. Het is ook nog eens een uur en drie kwartier rijden. Maar ik heb een lotgenoot zo gek gevonden om mij te vergezellen. Ze woont in Zeist, dus daar moet ik eerst heen. Ik ken haar alleen van Facebook. Daar lijkt ze een vrolijke vrouw. Ze heeft ook afasie, zegt ze. Maar er zijn wel 100 vormen van afasie. Benieuwd hoe ze in het echt is, het is toch een stuk rijden als het niet klikt, of als je elkaar niet begrijpt. Twee mensen met andere afasie, NAH is niet altijd gemakkelijk.

een ander mens

Waarom ga ik dat hele eind rijden? Een half jaar geleden heb ik een bijdrage gestort via een crowdfundingcampagne, om het mogelijk te maken de theatervoorstelling ‘Een ander mens’ te maken. Vijf NAH-lotgenoten vertellen hier hun levensverhaal. In ruil daarvoor kreeg ik twee toegangskaartjes. Ik heb niets te doen dus ik ga vroeg weg, om kwart over 4. Ik moet pas om 6 uur in Zeist zijn, 48 minuten rijden volgens mijn navigatiesysteem, maar met die files weet je het nooit. En mijn navigatiesysteem heeft haast, als je één verkeerslicht tegen heb, ben je al later. En ik heb geen haast, als ik veel te vroeg aankom schiet ik wel even een koffietentje in.

laden- en lossen

Een uur later ben ik in Zeist, wat een prachtige huizen hebben ze hier. Als mijn lotgenoot ook zo’n huis hebt denk ik er aan om verliefd te worden (sorry Petra). Mijn navigatie stuurt me het centrum in, op koopavond, met sinterklaas voor de deur. Ik kan nergens mijn auto kwijt en besluit op een laden en lossen plek te gaan staan met mijn knipperlichten aan. Tijd om mijn mobiel inspecteren met een lekker muziekje aan.

accu

Tien voor 6 start ik de auto… tenminste, ik probeer de auto te starten… klik klik klik … en dan een onnoemelijke stilte. Shit, de accu leeg. Ik heb een volautomatische auto waarin je nog net zelf moet sturen en gas geven, maar dan heb je het wel gehad. Voor de rest bedenkt hij het zelf. Ik heb de lampen op ‘automatisch’ staan. Ik heb daar twee redenen voor: 1 ik ben halfzijdig verlamd en het is een verplichte aanpassing als je een auto wilt besturen. 2 ik ben ongelofelijk vergeetachtig sinds mijn NAH. Mijn autootje vindt dat de lichten niet ‘uit’ moeten gaan zolang je in de auto zit. En zo gebeurt het: accu leeg.

ANWB

Ik bel de ANWB en zij zeggen dat ze er naar streven om binnen een uur bij me zijn. Ik hoop het maar, want het is nog uur rijden naar het theater. Dan bel ik mijn lotgenoot, zij komt mij steunen, zegt ze bezorgd. Nu maar wachten op de wegenwacht. Ik hoop dat hun streven werkelijkheid wordt, maar dan staat de lotgenoot al voor me. Een bezorgde, maar vrolijke vrouw. Ze denkt dat het niet doorgaat, maar dan kent zij me nog niet. Vijf minuten later staat de wegenwacht er al en binnen een poep en scheet zijn wij op weg.

Zoektocht

We wisselen onze vrolijkheid wat betreft onze beroertes uit. Inderdaad blijkt zij een andere vorm van afasie te hebben, zij praat goed maar weet steeds een woord niet meer. Ik vul dat struikelend aan en zo vervolgen wij vrolijk onze weg. Al snel zijn wij op de plek van aankomst. Het is het in het oude centrum vlak achter de reusachtige kerk. Er is een klein parkeerplaatsje op de Nieuwe Markt, de Hofstraat 2 moet hier vlakbij zijn. Hobbelig is het hier, lekker voor eens mens met een wandelstok. De bordjes met straatnamen zijn bij de gemeente op, dus we vragen het aan een voorbijganger. Zij weet het niet, maar zal het wel opzoeken op haar mobiel. Al snel vindt zij de Hofstraat, het is vlakbij, maar van een theater daar heeft zij nog nooit gehoord. Zal wel een nieuw theater zijn denken wij gezamenlijk.

Gevonden…

We lopen vrolijk verder. Hofstraat 8…6…4 en 2. Een donker woonhuis staart ons aan. Daar is het dus niet. Gelukkig komen daar twee voorbijgangers aan. Zij kennen het theater ook niet en willen het adres zien. Ik nodig ze uit om op mijn telefoon te kijken. Daar staat het adres toch… ik zie het nu ook… Hofstraat 2 in DOETINCHEM, en wij staan in Deventer. Ik kan wel door de grond zakken.

We zijn te laat om nog naar Deventer te gaan en besluiten een wijntje te drinken. Zoals ik al zei: NAH is niet altijd gemakkelijk… Maar gelukkig lacht mijn reisgenoot daar om. En ik lach (licht beschaamd) met haar mee.