Alles heeft een reden

Gastblog van Mirjam Kats, 43 jaar, die op 30 juli 2015 drie SAB-bloedingen(1) kreeg en als complicatie een waterhoofd. Vier weken in het ziekenhuis gelegen en daarna 9 maanden gerevalideerd in Rijndam Revalidatie Centrum. Ze is sinds 30 juli 2017 volledig afgekeurd door het UWV en krijg nu een IVA uitkering. Ze woont samen met haar dochter Natasja (20  jaar) die een mbo-studie volgt.

Het is nu, ongeveer 4 maanden verder na mijn spontane, onverwachte herstel op 2 januari. Het tijdperk van leren leven met NAH (niet aangeboren hersenletsel), lijkt zo ver weg. Maar de gehele periode van krijgen en leven met hersenletsel, zit in mijn geheugen gegrift

Een rouwproces

Het klinkt allemaal fijn en geweldig, en dat is het zeker. Je zal mij niet horen zeggen, dat ik terugverlang naar hersenletsel, Maar, om ook hiervan te mogen genieten en om er mee om te gaan met de vele mogelijkheden, die op het pad komen. Moest ik opnieuw het rouwproces door. Vele tranen vloeiden over mijn wangen, nu niet alleen van verdriet maar ook uit dankbaarheid en blijdschap.

Mijn dochter

Mijn dochter, die ruim 2,5 jaar mijn externe geheugen en persoonlijke assistent was. Kreeg per direct eervol ontslag. En kan zich nu richten op haar eigen geluk en toekomst zonder zich zorgen te maken om haar moeder. Over 2 maanden, hebben mijn dochter en schoonzoon hun mbo 4 diploma op zak en gaan in september een hbo-studie volgen. Wat ben ik trots op deze kanjers want ook Jeandré hielp mij waar hij kon en steunde Natasja in haar verdriet en zorgen voor en om haar moeder.

Vrijwilligerswerk

Ik was mij al een beetje aan het oriënteren op vrijwilligerswerk, wat kan ik en wat past bij mij?! Maar lang heb ik daar niet over na mogen denken. Want onze moeder kreeg half februari de diagnose keelkanker, zonder uitzaaiingen en goed behandelbaar, maar een zwaar traject stond haar te wachten. Samen met mijn familie hebben we onze moeder door het behandeltraject geloodst. Langzaam op naar haar herstel en hopen dat we over aantal weken te horen krijgen, dat ze genezen is. En hoe verschrikkelijk dit ook is, dat zij dit kreeg. Wat zijn we, allemaal dankbaar dat ik door mijn herstel ook haar heb mogen en kunnen helpen.

De revalidatiearts

Samen met mijn dochter, ben ik eind maart bij de revalidatiearts geweest. Ik heb een arts nog nooit zo verbaasd en vol ongeloof zien kijken. Zij had dit in heel haar carrière nog nooit mee gemaakt. Gezien mijn letsel was dit met recht een wonder te noemen. Ik kreeg als advies mee, om vooral binnen de grenzen van mijn kunnen te blijven, dit om een eventuele burn-out te voorkomen. Dit advies neem ik ter harte. Ik merk wel dat ik iets minder stressbestendig ben dan voor het letsel of ik heb eindelijk geleerd te luisteren naar mijn lijf dat kan ook.

Nieuwe doelen

Mijn hoofd zit vol plannen, ideeën, dromen en wensen. Velen zullen zeker uitkomen. Of ik daar nog verder over ga bloggen weet ik nog niet, ik wil de lezer niet vervelen met mijn verhalen en zeker de lotgenoten geen ogen uit steken. Want wat gun ik mensen met hersenletsel ook zo een herstel, uit het diepste van mijn hart.

lees Mirjam’s vorige gastblog