Wonderen bestaan

Gastblog van Mirjam Kats, 43 jaar, die op 30 juli 2015 drie SAB-bloedingen kreeg en als complicatie een waterhoofd. Vier weken in het ziekenhuis gelegen en daarna 9 maanden gerevalideerd in Rijndam Revalidatie Centrum. En in juli 2017 volledig is afgekeurd ,omdat herstel nauwelijks mogelijk zou zijn, volgens artsen en therapeuten .

Noot van Siemon:

Mirjam Kats heeft lang zitten twijfelen of ze het wonder in de openbaarheid zou brengen. Het lijkt wel of gebeden verhoord zijn . Een gebed dat iedereen wel eens heeft met hersenletsel, maar al te vaak vergeefs. Verreweg de meeste mensen moeten leven met hun beperkingen. Ik heb ook getwijfeld, maar de reden dat ik wel plaats is enerzijds dat ik Mirjam ken als een integer mens, die ook in sombere tijden voor iedere lotgenoot een bemoedigend woordje had. En anderzijds dat ik ook de mogelijkheden van mijn lijf kreeg om weer te praten, ook een wonder, maar dan wel met een looptijd van een aantal jaren. Ik probeer altijd te balanceren op het slappe koord van hoop, maar ik besef tegelijkertijd de harde realiteit van mijn beperkingen. Hoop doet leven en bracht mij verder tot nu. Ik hoop dat jij dit verhaal gebruikt als inspiratiebron.Voor hen die het irriteert, lees alsjeblieft niet verder.   

Wonderen bestaan

Mijn vorige blog was nog niet helemaal droog, of er gebeurd een wonder. Tot 2 januari was ik een volleerd grond toerist, en gepassioneerde marmot of in beter Nederlands, ik viel erg vaak in en rond huis en sliep 15 van de 24 uur. Cognitief erg veel uitdagingen en elke dag dodelijk vermoeid. Mijn belastbaarheid was 2,5 uur verdeeld over de hele dag

De dag die alles anders maakte

Maar op 2 januari gaat de wekker, ik druk hem uit en stap uit bed. Ik pak mijn ontbijt en ga zitten in de woonkamer. Ik ben nog maar net uit bed bedenk ik! verbaasd en verdwaasd loop ik terug naar mijn slaapkamer en check de wekker. Serieus nog geen 6 minuten terugging hij dus af. En wat is het stil en helder daar in mijn bovenkamer. Tranen van geluk, ongeloof, verbazing en dankbaarheid rollen over mijn wangen. Want is dit echt?! Is dit eenmalig?!

Vanaf het moment van de SAB-bloedingen had ik dagelijks 30 minuten nodig om enige vorm van wakker worden voor elkaar te krijgen, een hoofd vol watten/mist en totaal geen balans kunnen houden gedurende het 1e uur van wakker worden. En zo moe bij het opstaan dat je denkt dat je niet geslapen hebt. Ruim 2,5 jaar geleden voor het laatst dat ik direct bij het opstaan, helder fris en fruitig uit bed kon komen.

Is het echt over?!

We zijn nu een paar weken verder, elke dag voelt als een grote zegen. Elke dag gaat het een stapje beter, kom ik verder, kan ik meer en lijkt de periode van het oplopen van hersenletsel tot 2 januari heel ver weg. Mijn dove linkeroor en de beschadigde zenuw in mijn gezicht herinneren mij aan het letsel. Hersenletsel kan niet genezen en toch voelt het wel zo, dat het echt over is.

Mijn fysieke conditie is niet al te best, maar dit is te trainen. De overprikkeling door geluiden geuren lichten, en de cognitieve problemen zoals begrijpend lezen, informatie verwerken, verdeelde aandacht, volgehouden aandacht, en desoriëntatie in tijd plaats en persoon zijn voltooid verleden tijd.

De angst of dit zo blijft

De angst dat het morgen weer over zou kunnen zijn, slijt al behoorlijk. En de toekomst ziet er op deze manier zo anders uit. Dingen waarvan ik dacht dat het verleden tijd behoorde, worden weer mogelijk. Een verjaardag vieren van mijn dochter. Haar diplomering bij kunnen wonen, maar ook op vakantie kunnen gaan en weer gaan werken behoren niet meer tot een droom maar kan werkelijk worden.

De toekomst

En zo neemt mijn zoektocht naar de mogelijkheden, om redelijke kwaliteit van leven, te kunnen hebben met NAH (niet aangeboren hersenletsel) voor nu en de toekomst een totaal andere wending, geen keuze meer tussen: bij de pakken neer gaan zitten! of: er het beste er maar van maken! Maar nu zoveel keuzes zien en mogelijkheden dat het echt duizelt in mijn hoofd en ik stuiterend de dag door ga.

Dankbaarheid

Ik leef met dank aan dit Gods wonder, want dat is het. Het is niet met medicijnen, trainen of positief denken te bewerkstelligen Tevreden met wat wel kon, was ik wel al. Maar de dankbaarheid voor dit onmogelijke wonder is niet in woorden uit te drukken. Hier past alleen maar dankbaarheid en stilte.

Doelen

Eerst dit gebeuren verwerken, want ik kan je zeggen dat dit emotioneel erg veel met mij doet en ook met mijn omgeving. En aan mijn conditie werken, dan ga ik contact opnemen met een arts, aansluitend vrijwilligerswerk gaan zoeken en genieten van alles wat weer kan en dan durf ik nu al voorzichtig te dromen van een betaalde baan of ik weer de zorg in gaat is voor nu nog erg onzeker, al mis ik de mensen en mijn collega’s nog elke dag.

Ik gun oprecht alle mensen met hersenletsel of welk ongemak dan ook, ditzelfde wonder toe.