Twijfel
de vrolijke gebeurtenissen van iemand die een beroerte heeft gehad
Goed?
Doe ik het wel allemaal goed? Ik twijfel wel eens. Echt waar. Ik die man die alles goed voor elkaar lijkt te hebben? Die ondanks zijn beroerte, halfzijdige verlamming en afasie toch vrolijk doorgaat. Ja ook ik heb zo mijn twijfels.
Bui
Ik twijfel aan mezelf. Aan de keuzes die ik gemaakt heb. Had ik B kunnen voorkomen door bij A een andere keus te maken? En zo ja was ik dan gelukkiger geweest? Dan had ik de vreugde van C ook niet meegemaakt. Van die gedachtes. Dat zijn vlagen van spijt en ook geluk. Ik ben normaal niet zo goed in het terugkijken, dus als ik in zo’n bui ben dan wentel ik er mij er in.
Druk
Het was vlak voor mijn beroerte. Ik had een drukke klus als interim-manager bij een grote gemeente. De afdeling waar ik leidinggevend was moest op de schop. Moeilijke gesprekken met veel emoties van mensen die ontslagen werden. Een organisatie die zijn eigen broek moest gaan ophouden buiten de gemeente. Daarnaast een fusie van twee verzelfstandigde onderdelen van twee gemeentes,waarvan ik. de leiding had bij één gemeente. De andere gemeente had de beoogd directeur in dienst. En tijdens al deze ontwikkelingen moest de winkel open blijven. En er kon geen stap gezet worden zonder gedegen de politieke besluitvorming voor te bereiden. Druk, druk, druk.
60
Een paar maanden voor de start van de nieuwe organisatie meldde de beoogd directeur dat hij plotseling een nieuwe baan had. Paniek bij mijn fusiepartner. Ze keken mij aan. Ik wilde eigenlijk niet, vier maanden lang 60 uur per week werken. Maar ik zag geen alternatief. Interne kandidaten waren er niet. Ik overlegde thuis en kreeg mijn zegen. Zestig uur werk voor 4 maanden, verdeeld over twee opdrachtgevers. De zaak leek gered. Bij mij knaagde de twijfel, de werkdruk en stress namen toe.
Stress
Ik was twee weken aan het werk bij twee verschillende opdrachtgevers. Toen kreeg ik mijn beroerte. De heren doktoren hebben mij overal op onderzocht. De conclusie was dat ik pech had gehad. “Wel toevallig”, dacht ik. “Ik loop op mijn tenen en benggg, een beroerte”. Op de vraag of het niet met stress te maken had reageerden ze ontkennend. Ik dacht en denk daar het mijne van. Niet dat stress is gelijk aan beroerte. Maar ik denk dat stress een belangrijke factor is geweest . Misschien was het anders 5 jaar later gebeurd, dat weet ik niet.
Twijfel
Daarover twijfel ik wel eens. Ik heb mijzelf geleerd niet terug te kijken als je er niets mee kunt. Alleen die specifieke twijfel keert nog wel eens terug. Had ik maar… Maar dan had ik ook mijn schilderstalent niet ontdekt… Ik ben een beetje in de war… En dat maakt mij helemaal niets uit!
PS Zet hieronder je reactie als jij een mening hebt of stress een beroerte veroorzaakt of niet.
Ik denk dat stress zich uit op je zwakke plek. Bij mij is dat mijn versleten pols. Dat is gelukkig op te lossen met weekje medicijnen en rust. Of jouw beroerte door stress is gekomen? Misschien, maar als dat letterlijk de oorzaak was, dan denk ik dat er al wel een zwakke plek zat. Maar ondertussen schilder jij met één hand wel 10x mooier dan ik met twee! (En bij dit blog heb je meteen mijn favoriet geplaatst!). En voor zover ik je ken, is het schilderen geen dagbesteding, maar echt een hobby waar je van geniet. Die je ook voor je beroerte had kunnen doen, maar waarschijnlijk in de druk druk druk nooit had ontdekt.
Ik beperk mij door te zeggen dat het allemaal waar is 😉
Terugkijken en als ik dan…. Daar wordt je idd niet echt gelukkig van.
Maar dat stress slecht is voor een lijf, daar ben ik van overtuigd.
En waar dat zich dan uit, tja de een krijgt last van zijn rug, de ander van zijn bloedvaten.
Wat kun je er nu mee? Tja denk toch vooral goed naar je lijf luisteren en stress dedecteren zodra het zich voordoet.
Yvonne, Theo, Marili, bedankt voor jullie reacties. Ik denk ook dat stress een belangrijke directe of indirecte factor is. Maar gedane zaken nemen geen keer, je kan alleen stress vermijden. En de rest is interessant voor geschiedschrijvers.
Ik probeer alleen maar vooruit te kijken, en wat ik niet meer kan daar denk ik niet meer over na. Ik kan niet zelf vliegen, nou en? Nu kan ik ook niet meer hardlopen, nou en? Waar je niets meer aan kan doen dat tracht ik te vergeten en me meer richten op dat wat je wel nog kunt.
Ik weet dat het moeilijk is, zoals Yvonne die haar uitlaatklep mist of Theo met zijn bourgondische en drukke lifestyle. Maar het kan, met een beetje hulp misschien? Je leeft maar één keer!
Goedemorgen, Siemon.
Beroerte en stress hebben zeker wel met elkaar te maken, denkt ondergetekende te weten.
Altijd werken, omdat ik dat leuk vond. Of was het een vlucht? Sporten. Roken. Regelmatig een borreltje. Laat naar bed, vroeg op om te sporten en te gaan werken. Hoge bloeddruk. Dat is de “killer” geweest. Soms wenste ik dat dát inderdaad “de killer” zou zijn geweest. Sommige mensen zeggen: “Wees blij, je bent er tenminste nog……..!” Dan reageer ik: “Ja, jammer…. voor mij had dat niet gehoeven!”. Dat twijfelen herken ik wel en het maakt mij ook niets uit. Voor mijn omgeving is het niet gemakkelijk. Het wisselen van mijn stemmingen, gevoelens, emoties. Ik ben erg egoïstisch geworden. Schilderen doe ik ook. Maar dat is niet echt een vrije keuze voor mij geweest. Voor jou toch ook niet? Het is een dagbesteding. Als je “gezond” had gebleven, had je waarschijnlijk nooit een penseel gepakt. Een van mijn hulpverleners zei me dat ik voor anderen iets moest gaan schilderen. Dat ben ik gaan doen en dat geeft wel voldoening. Een stukje waardering. Het gevoel er nog een beetje “er toe doen”, erbij horen………!
Het is wel weer genoeg voor deze zondag. ;-))
Prettige zondag verder en tot blogs….. Theodoor.
ik herken dit heel erg goed, had ook stress en veel te hoge bloeddruk bleek ik dacht dat mijn klachten bij de overgang hoorden ik twijfel ook vaak: had ik maar gezonder moeten leven dan was het misschien niet bekeurt maar mijn moeder had precies hetzelfde op dezelfde leeftijd als ik 54 en zij viel dood neer ik leef nog en doe m’n best de dingen met 1 hand te blijven doen, maar mijn vak als cellisten zal ik nooit meer kunnen doen en dat was mijn uitlaatklep…….