Potverdorie
“Schei nu uit met dat gezeur! Met je lamme hand. En dat die zo verkrampt ’s nachts. Het is zo, jammer, maar nu verder. En met je verlamde been. Dat je volle voetbalkuit weggeslonken is tot een een klein sprietje vezels. Dat ziet toch niemand onder die pijpen. En het wordt gecompenseerd door je EVO. Een EVO die ook je spasme bestrijdt. Over nu. Je moet blij zijn dat je nog loopt. Veel mensen zijn niet zo goed uit een zwaar beroerte gekomen. En dat je niet zo goed praat is ook meegenomen, dan luister je maar eens beter. Alleen ontvangen, niet zenden is de moraal nu. En die namen vergeten heb je nu een goede smoes voor. Zo ook met je niet-kunnen-multitasken, mannen kunnen dat sowieso niet. Over en uit, naar de volgende fase”.
Een plekje…
Het is nu 2009 en ik spreek me zelf toe. Ik moet van mezelf dat vervelende gevoel in het verleden laten. Ik lees veel over ‘accepteren’, het een ‘plekje kunnen geven’. En tijdens het wekenlang lezen van die verhalen verdampte het in de achtergrond. Als mist over de velden verdwijnt na een koude nacht in het zonnetje. Dat ik het nu geaccepteerd had is teveel gezegd, dat klinkt zo absoluut. Maar dat ik ‘het een plekje had gegeven’ (gruwelijke woorden, maar ik weet niets beters) werd wel duidelijk. Ik voel mij beter sindsdien, durf meer, verzin allerlei compensatiestrategieën en probeer mensen te helpen die nog in de verwerkingsfase zitten. En dat nobele werk helpt mij weer nog je beter te voelen. Iedereen is winnaar!
‘Love and peace’
Hoewel ik niemand hersenletsel gun zie ik ook toch ook het goede daarvan. Ik ben sensitiever naar andere mensen toe, vooral hun leed en luister beter. Ik relativeer mijn eigen leed, drijf er zelfs de spot mee. Mensen die een ander zijn of haar leed betwisten keer ik de rug toe, ook uit mijn eigen kring. Niet uit woede of uit frustratie. Blijkbaar nog niet rijp voor embarmen. Ik word sowieso bijna niet meer kwaad, te zonde voor mijn energie. Ik ben bijna een langharige hippie met ‘love and peace’ op zijn gelaat. Alleen het haar wordt helaas dunner en dunner…
Rouw
Ik heb geen zendingsdrang en heb geleerd dat ieder mens anders is en ook nog in een andere fase van rouw. Rouwen van je eens geweest was maar nooit meer terug krijgt als je een NAH hebt, of een andere aandoening. Dus geen gepreek van mij, daar zijn andere beter in. Misschien lees je dit en wordt geïnspireerd door mijn tocht, misschien niet. Allemaal goed. Ik ga weer de wereld in, principieel en praktisch. Mag ik je in ieder geval uitnodigen?
Goed verhaal,haal daar weer nieuwe impulsen uit, ik kreeg nu acht jaar geleden een forse herseninfarct, waardoor ik blijvend aan mijn linkerzijde verlamd werd en totaal afhankelijk .In het revalidatiecentrum waar ik bijna een half jaar verbleef, leerde ik wel een beetje lopen, niet verder dan ca. 15 meter met behulp van een eikeltje en nog steeds loodzwaar. Mijn leven van een grote sterke actieve man veranderde van de ene dag op de andere in die van een half verlamde man die fysiek nauwelijks nog iets kon en de hele dag in zijn staopstoel ligstoel doorbrengt.Geen lange paardrijtochten meer met mijn eigen paard in de prachtige natuur van mijn woonregio, geen spontaan de comfortabele caravan inladen om voor een paar dagen weg te gaan, geen boeken meer lezen , omdat het met een hand moeilijk is om een boek vast te houden als je ligt, enorm frustrerend om te zien hoe je vrouw ook in haar leven beperkt wordt, omdat zij er voor koos om voor mij 24/7 te zorgen. mijn leven weliswaar weer enigszins op de rit gekregen doordat ik zag dat het nog erger kon en dankzij internet en de aanschaf van een IPad weer bezig kon zijn met interesses en sociale contacten met familie en ook nieuwe vrienden op sociale media zoals destijds Hyves en Facebook.Gelukkig financieel door een redelijke pensioenvoorziening niet afhankelijk van Gemeente of uitkering en heb ik zelf een traplift en scootmobiel kunnen aanschaffen, hetgeen mijn leven vergemakkelijkte en mijn actieradius vergrootte. Als mijn vrouw mij aankleed en in de scootmobiel helpt, kan ik er gelukkig zelfstandig op uit , rondtoeren over de mooie rijwielpaden in debosrijke omgeving, van de natuur genieten, een middagje naar de Efteling rijden , ca.5 km. Om te genieten van de natuur, het mooi aangelegde park en de lieve kindersnoetjes in het sprookjesbos.Ook kan ik zo mijn vroegere paarden nog regelmatig zien en opzoeken in de pensionstal waar ze staan, vlak bij me in de buurt.Alleen als het weer te slecht is om er op uit te trekken, en ik de hele dag in mijn stoel lig, word ik wel eens somber en voel me nutteloos en afhankelijk, moet alles vragenaan mijn vrouw die dat heel liefdevol allemaal doet, maar waardoor ik me soms schuldig voel om haar weer te belasten.Helaas met het ouder worden nemen ook de krachten wat af en wordt de actieradius om met de scootmobiel rond te rijden een stuk minder, ook voor mijn vrouw wordt de fysieke belasting steeds zwaarder, ik ben nu eenmaal een grote 1.90 m lange en 115 kg zware man zonder spierkracht in de linkerarm en linkerbeen. Maar wat zever ik, ik ben jonge mensen tegengekomen tijdens mijn revalidatie. Die mindervalide geboren zijn en tegen mij zeiden dat ze het wel heel erg vonden voor mij.Als ik dan reageerde met ik ben 68 jaar gezond geweest, kreeg ik als reactie ja maar ik weet niet beter en bij jou kwam het onverwacht en ineens. Bij zo een reactie besef je dat het erger kan en ga je je er maar het beste van maken.
Het is tegelijk heel triest wat er allemaal veranderd is in je leven en ook hoopvol omdat je toch invulling aan je nieuwe leven geeft, ondanks de beperkingen voor jou en je vrouw. Dank je wel voor je verhaal en ondanks alles veel plezier in je verdere leven.
Snap het helemaal, gaat in een golfbeweging. De ene keer is er frustratie, de andere keer acceptatie. Ik vier nu mijn 5 bonus jaren en hoop dat er nog vele zullen volgen. Een mindfullness cursus heeft mij berusting gegeven. Sterkte eer mee en blijf schrijven.
Mindfullness is veel genoemd bij je lotgenoten om je berusting te geven in je nieuwe leventje. Ook sterkte!
Ieder doet het in zijn tempo, veel succes ermee!
Weer een mooi inzicht Siemon.
Inderdaad is het beter om vooruit te kijken.
Ben nu negen jaar verder. Blij met alles dat ik weer geleerd heb en kan.
Goede dagen wisselen met minder goede dagen.
Geleerd dat het beter gaat als ik alles goed plan. Soms neem ik teveel hooi op mijn vork en plan dan rustdagen in.
Laatst naar het concert van Marco Borsato geweest. Kreeg de tip om oordoppen mee te nemen. Dat bleek een waardevolle tip te zijn. Heb zo enorm genoten van het concert en was minder angstig door de grote mensenmassa in de Kuip.
Bij het een na laatste nummer uit de rij gestapt en alles nog wel kunnen horen maar we zaten als eerste in de trein en dat bevorderde de thuisreis erg.
Ik leer nog elke dag.
Heb negen maanden mijn vriend geholpen in zijn bedrijf. Salarisadministratie en personeelszaken overgenomen van een collega die ook een herseninfarct kreeg.
Dat werk deed ik vroeger met de vingers in de neus zeg maar.
Ik kon weer bij een aantal hokjes in mijn hersens komen voor wat betreft de salarissen. Nieuw programma maar kreeg het onder de knie.
Wij wonen boven de zaak dus dat was makkelijk. Had mijn eigen tijden dus dat was fijn. Als de bedrijven maar de loonstroken kregen.
Maar voor al die bedrijven met elk hun eigen cao zat voor mij de crux.
Nu snapte ik weer waarom ik afgekeurd werd. Ik vond het te ingewikkeld. Telefoongesprek voeren was ook zo iets. Dan kwam afasie echt om de hoek kijken.
Was heel blij dat ik het over kon dragen. Een goede les om inzichten te krijgen.
Mooie reactie Inge. Je hebt in ieder geval geprobeerd weer te werken, moedig hoor. Dat het niet zo goed lukte is alleen maar dikke pech, maar dat zal jezelf ook dondersgoed weten. Op naar nieuwe avonturen!
Dat is een mooi reeël verhaal. Maar accepteren doe je nooit maar er mee leren leven ….. dat kan.
Heb het zelfde als de verteller, maar het duurt een tijd voordat je zo denkt. 3,5 jaar is te kort maar ik kom er wel. Tel je zegeningen!!
Prachtig, ik ben van 2008 en spreek mijzelf toe en ervaar rust en acceptatie nu ik 11 jaar verder ben.
Heb mijn werk na 8 jaar opgezegd ook een goed besluit.
Wordt ook niet/nooit meer boos wel heb ik nog zendingsdrang maar dat had ik al.
Voel geluksmomenten en mogelijkheden dus prima.
Simon een goede zondag toegewenst.
Jij ook Giny!