Over mannen met een hoog bla-bla gehalte

Siemon heeft writers-block. Zielig joh, hij postte er zelfs over op Facebook. Hielp allemaal niks. Welke suggesties mensen ook aandroegen, hij was in zo’n bui dat alles niks is. Nou dan toch niet? Doe je het toch lekker zelf. Halverwege zijn poging liep hij vast, het zat er gewoon niet in deze week. Toen ik – zo nieuwsgierig ben ik nu eenmaal – meelas over zijn schouder, vroeg ik bijna om een teiltje:

ugh

Als je last hebt van een chronische ziekte, kun je dat ‘omdenken’ , je hebt een norm waar je aan moet voldoen. Je hebt een lichaam waarvan je vindt dat je zekere dingen moet kunnen, als je dat niet kunt is vind je dit een ‘probleem’. De kloof tussen wat je zou willen kunnen en daadwerkelijk kan ervaar je als een probleem. Iedereen zit op een schaal van niks kunnen tot alles kunnen, vergelijk jezelf eens met iemand de minder kan, dan ben je minder ontevreden. Ontevredenheid komt voort uit wat je denkt dat je moet kunnen, in plaats van wat je kan. Probeer zoveel mogelijk te genieten van wat je wel kunt, die keuze kan je van moment tot moment.

omdenk-koning

Als ik ergens kriebels van krijg, is het wel iemand die mij vertelt wat ik moet doen om gelukkig te zijn. Ik vroeg Siemon welke boodschap hij nu eigenlijk over wil brengen met dit blog. Voor ik in ga op zijn antwoord: ik kan je vertellen de opluchting was groot toen ik merkte dat bovenstaande NIET Siemon’s woorden zijn. Het zijn aantekeningen n.a.v. een video van omdenk-koning Berthold Gunster. Nog zo een man die in mijn optiek vaak een hoog bla-bla gehalte heeft. Ik besluit mijn oordeel op te schorten en eerst de video maar eens te bekijken.

antwoord

In deze video geeft Berthold Gunster antwoord op de vraag: hoe kan ik een chronische ziekte omdenken? Hij begint al goed. Hij zegt duidelijk: “Als je een chronische ziekte hebt, is dat een ernstig probleem en ik zal de laatste zijn om te zeggen dat moet je omdenken, doe er maar niet zo moeilijk over. Er is een reëel probleem”. Ik heb al wat meer zin om te luisteren. Kijk ook even die video (slechts 2,5 minuut) voor je verder leest.

 

httpv://youtu.be/BtmiwNV1hRw

theedoek

Ik heb Berthold Gunster wel eens live op zien treden. Hij zegt veel zinnigs, maar het is ook de show die alles logisch doet lijken. Hij verdient er inmiddels ook een goede boterham mee. Er zijn omdenktheedoeken te koop, zodat de afwas minder vervelend is! Dit filmpje is dan ook een aangename verassing. Ik vind het gewoon goed. Tijd om verder te praten met Siemon, want in zijn klad blog stond:

Hij schijnt wel gelijk te hebben maar toch weet ik het niet. Hij mist nuance, maar wat wil je als je filmpjes maakt van circa 2,5 minuut.

zegeningen

Wat ik oppik uit het filmpje (met name de vergelijking met vliegen snijdt hout) is dat als je jezelf vergelijkt met iemand die meer kan (die iemand kan trouwens ook je vroegere zelf zijn bedenk ik), dan raak je teleurgesteld. Vergelijk je jezelf met iemand die minder kan, dan heb je reden om blij te zijn. Het mooist, aldus Gunster, is het als je zonder te vergelijken, kunt genieten van wat je kan. Tel je zegeningen zei mijn grootmoeder altijd.

multi-keukenrollen-ding

Ik vraag Siemon waarom hij aan deze blog begon. Siemon geeft aan dat het hem nu lukt: focussen op wat hij wel kan en daar blij mee zijn. Nou zou ik ook blij zijn als ik met één hand een band kon plakken of een multi-keukenrollen-ding aan de muur hangen. Maar dat terzijde.

In het begin was dat heel anders zegt Siemon, dit is waarschijnlijk waarom hij weerstand tegen het filmpje voelde. Kan ik me iets bij voorstellen. Ik zou ook niet op van die peptalk zitten te wachten als me niet iets ergs is overkomen. Oeps, ik begrijp hem verkeerd. Dat gebeurt anders nooit! J

oefenen

Siemon vertelt: “In het begin was ik in vechtmodus. Ik kon niks. Niet lopen, niet praten. Ik was alleen maar bezig met beter worden. Niet beter in de zin van ‘genezen’, maar morgen beter dan gister. Eruit halen wat er in zit. Oefenen, oefenen, oefenen. Ik denk niet dat ik zover was gekomen, als ik meteen had berust in: dit is wat ik nog kan en daar ben ik blij mee.”

spuit-elf

Wanneer kwam voor jou het moment dat je stopte met oefenen? Dat je tevreden kon zijn met wat je nog kan? “Na een jaar of twee accepteerde ik dat die arm echt niks meer gaat doen, dat ik voor altijd met een stok zal lopen. Het praten, dat is een ander verhaal die acceptatie kwam pas vorig jaar”. Ik weet nog hoe Siemon zich schaamde voor zijn spraak. Het was langzaam, hij kwam niet op de goede woorden, kon niet meedoen in een gesprek met meerdere mensen, behalve in de rol van spuit-elf. Het ergste vond Siemon dat hij dingen zei als: “Ik wilt” en dan zelf horen dat het fout is. De spraak is iets verbeterd, doordat Siemon er minder onzeker over is. Maar als hij moe is, gaat het rap achteruit. Een gesprek met meerdere mensen blijft onhandig. Ik ben dan ook erg benieuwd waar de berusting, acceptatie, geef het een naam, vandaan komt.

pretoogjes

“Het is allemaal jouw schuld!” Zeg Siemon ineens ongekend fel, luid en duidelijk (gelukkig wel met zijn welbekende pretoogjes). Oh? Ik ben een beetje beduusd. “Ja, eerst vraag je me keer op keer het hemd van het lijf. Over mijn lamme arm, over jouw BTW aangifte als beginnend ondernemer, over voetbal, lekkere recepten, mijn werk (toen nog) als interim adviseur. Onbedoeld dwong je me zo te praten, praten, praten en oefening baart kunst. Vervolgens zet je me in de markt als spreker. Je wordt bedankt!

acceptatie

Dusss … vraag ik, hoe zit het nou met die acceptatie? Siemon geeft toe dat het niet alleen zijn zonnige persoonlijkheid is. Ook zijn drang tot winnen (tip: doe geen spelletjes met Siemon of laat hem winnen) speelt een rol. Door op te treden als spreker is zijn ‘slechte’ spraak ineens iets waar hij applaus, bewondering en gage voor krijgt. Hoe kun je het dan niet accepteren?

PS   wat helpt je daarbij? (Siemon speaking) hoe zit dat met jou, ja jij, de lezer? Waar sta jij met het accepteren van wat je niet meer kunt en wat helpt je daarbij? 

—–
Petra Fisher is de sparringspartner van Siemon. Zij woont samen met haar puberdochter en grote, rode je-weet-wel kater. Voor de kost geeft zij LinkedIn trainingen en voor de lol doet zij aan lezen, boeken bespreken met haar expat bookclub vrienden, en rondreizen door Thailand (of hiervan dromen als het geld op is). Petra voelt zich in Nederland soms meer expat dan zij zich ooit voelde in de 10 jaar dat zij in Australië woonde. Om niet te veel een computer en boeken nerd te zijn pakt zij af en toe een vrolijk haakwerkje ter hand.