“Waarom wil je eigenlijk positief denken? Ik word gek van al die blije eikels die alles de positieve kant opduwen, jij hebt die neiging ook wel eens”. Zo, die komt binnen. Hij kijkt er een beetje getormenteerd bij, of verzin ik dat om de aandacht weer naar hem te verleggen? Ik zit een excuus te bedenken, of een werkelijke reden, zelfs dat weet ik nu niet. Ik herstel me. “Ik doe dat omdat ik mij daar beter bij voel, beter dan altijd maar zitten te simmen, hoe terecht ook misschien. Vrolijker en gelukkiger. Maar ik begrijp je, soms kan het lijken alsof je optimistisch móet zijn, verplicht. Dan voel je je er absoluut niet beter door”.

Eikel

Ik denk: “Belazer ik mijzelf om de grauwe werkelijkheid niet te zien? Omdat ik niet wil omgaan met de realiteit? En ik mijn levenslust kwijtraak?” Als dat al zo is, belazer ik hem ook. Maar ik denk dat je meer bevrediging hebt als je het leven wat vrolijker probeert te zien. “Je ziet alleen wat je wil zien” besluit ik. Maar toch knaagt het verder, en gezien zijn reactie, ben ik niet duidelijk geweest.
“Ik ben een blije eikel, zo geboren en ik hoop dat ik met een lach om mijn lippen dood zal gaan.”

Nature…

Het is geen verdienste. Iedereen is anders. Je ouders geven je genen mee en bovendien een beetje van hun zelf. Daar kan je niets aan doen. Als je een geweldige moeder hebt, is dat fantastisch (zoals de mijne!), maar dat heb je niet voor het uitkiezen. Zo is het ook met je vader. Ze voeden jou aanvankelijk alleen op, maar al snel komt de omgeving om de hoek kijken.

of nurture

Misschien heb jij een hele vervelende, dominante tante, met een snor, die bovendien natte kusjes geeft (ik beken). Misschien is je buurjongen een tiran, die in de bosjes op je wacht al bedenkend wat hij nu weer zal uitvreten met jouw tere kinderziel (het is mij gebeurd, ik word er nog wel wakker van als ik zwaar getafeld heb). Zo is ieder een product van genetisch materiaal en omgeving. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Maar je hebt wel zaken gemeen, ook als er een breuk in je levenslijn is.

Mens

Het kan dat je positief probeert te blijven omdat je (onbewust) niet wilt dealen met de realiteit. Je bent bang dat als je onder ogen ziet hoe beperkt je bent, er nooit iets van je leven terecht komt. Of dat jij je levenslust en doorzettingsvermogen kwijt raakt. Die periode, weliswaar maar kort, heb ik ook achter de rug. Het is goed om enige afstand te nemen van jezelf soms. Zeker als je zo iets ergs meemaakt. Eerst baal je daar van, word je boos of verdrietig. Ik ook hoor, ben net een mens soms.

Terug

Ik heb een donkere periode gehad. Maar dan zie je langzaam de verbetermogelijkheden oplichten. En het wordt steeds duidelijker. Je gaat compensatie-strategieën verzinnen voor je beperking. Of je nu een slaapje overdag doet als je structureel vermoeid bent, hulpmiddelen koopt die je leven weer leefbaar maken, een pilletje neemt om te voorkomen dat je weer een beroerte krijgt of wat anders. Je bent op de weg terug.

Realiteit

Ik ben ook wel eens droevig hoor. Maar dat lees je meestal niet, ik kijk wel uit! Het negeren van je gevoel is het ongewild verkrachten van de realiteit. Al sta ik op mijn kop: die verlamde arm doet het nooit meer, dat is realiteit. Als ik mijn EVO¹ niet om heb, kan ik bijna niet lopen. Dat is de werkelijkheid. Door mijn afasie kan ik nooit meer een goed verhaal vertellen in de kroeg. Hoe pijnlijk ook. En als je daar een beetje of hard moet huilen, schelden of wat anders, dat mag. Je moet niet de vrolijke Frans uithangen. Rouwen mag.

Acceptatie

Ik heb de werkelijkheid geaccepteerd, hoe moeilijk dat ook was. En ik heb daar hulp bij gekregen. Van mijn lieve vrienden en professionele hulpverleners. Vertrouw dat je vrolijke ik weer terugkomt, en iedereen heeft hem, maar het gaat niet van de ene dag op de andere dag. Het heeft tijd nodig. En wees vooral lief voor jezelf. Ben ik nu duidelijker geweest? Verdomd, ik lijk wel een schoolmeester!”

¹enkel-voetorthese

gecorrigeerd door Suzanne Rietveld

PS             Hoe kijk jij er tegen aan? Wil je het me ons delen?