Ze zal de twintig jaar nog niet aantikken, mooi en zo kwetsbaar. Ik sta na één van mijn lezingen wat na te praten met  toehoorders. Zij staart me aan met grote ogen, krampachtig zoekend naar woorden. Ik vraag vriendelijk aan haar wat zij heeft. Ik denk aan de gebaren te zien een hersenbloeding of – infarct. Zij kijkt wanhopig haar vader aan. Haar schedel is gelicht om de bloeding ruimte te geven vertelt hij. “Wanneer is het gebeurd?” vraag ik weer aan haar. Ze krijgt daar met moeite het woord ‘16’ uit, 2016. Ik zoek naar woorden om haar hoop te geven. “Maar dat is gisteren in hersenland, je moet maar blijven knokken, knokken en knokken! Later zie je wel wat je met alle emoties doet, eerst knokken om er uit te halen wat er in zit”.

Ouders

Haar moeder zegt dat ze een vrolijke knokker is en dat geloof ik meteen. Arme ouders, ze waren plotseling in een nachtmerrie geraakt. Haar vader zegt nog dat ze naar zoveel mogelijk positieve mensen met NAH gaan luisteren, om haar een voorbeeld te geven dat er ook leven is na een CVA en bedankt mij hartelijk. Ik kijk ze na, wat een moedige mensen, alle drie.

Vriendin

Ik ben even mantelzorger van mijn lieve vriendin. Ze heeft een kleine ingreep gehad, iets met ruggenwervels, en ligt voor pampus op de bank. Zij commandeert mij vrolijk en ik kom met één hand, met kopjes thee, aandacht en chocolade langs. Ik zal hier niet vertellen wat zij allemaal heeft, de pillendoos met 24 medicijnen per dag zegt genoeg. Mijn beroerte is een klein dingetje vergeleken met haar ellende. Maar zij blijft vrolijk en optimistisch. Zeker geleerd toen zij op 13-jarige leeftijd een zeldzame afwijking ontdekte, die nooit meer over gaat. Daar kan ik nog wat van leren. Moedig in the overdrive!

Vrouw

Ik kom zoveel moedige mensen tegen. Zoals een keer in een andere stad in een lezing (ik lees wat af). Halverwege mijn lezing liep een vrouw weg, iets wat zelden gebeurt. Ze vond het zeker niet interessant. Ik ging verder. Na 5 minuten kwam ze weer zachtjes binnen. Misschien toiletbezoek? Ik vergat het gebeurde meteen. Na afloop kwam zij naar me toe. “Mag ik je een knuffel geven?” Ik reageerde verbaasd maar liet haar mij knuffelen. “Jouw verhaal raakte me zo diep. Het werd me even teveel. Wat jij meemaakte heb ik ook meegemaakt, bijna letterlijk. Ik ben daar gelukkiger uitgekomen, werd een mooier, puurder mens. Sorry hoor, dat ik wegliep. Ik loop nu mee als vrijwilliger bij een verzorgingstehuis en vindt het heerlijk. Eindelijk iets betekenen voor mensen.  Ik leef van een WIA-uitkering maar ik wil nooit meer terug naar mijn oude leven.”

Storm

Op 23 februari was er een erge storm. Ik heb een kast met boeken in de voortuin staan. De ‘Buurtbieb’ noem ik het. Veilig thuisgekomen van een bioscoopbezoek zag ik dat de ‘Buurtbieb’ het verloren had van de storm. Hij lag op zijn rug, het dakje was er afgewaaid, boeken lagen op de natte grond, een beetje ontzet. Ik begon bijna te vloeken maar bijna tegelijkertijd zag ik de moedige mensen voor me. “Er zijn wel ergere dingen” en ik belde bij mijn buurman aan om mij te helpen.

Gecorrigeerd door Suzanne Rietveld

PS Heb jij zoiets ook meegemaakt en hoe ging jij daar mee om? Vertel het hieronder.