de vrolijke belevenissen van iemand die een beroerte gehad heeft

Eén hand

Met één hand leven went snel. Ik moest met de andere leren schrijven, maar dat lukte snel. Hoewel snel? Ik heb het tempo aangepast aan mijn manier van praten: bedachtzaam en zorgvuldig.

 Schaamte voorbij

De meeste mensen begrijpen niet dat, als je met één hand een handtekening moet zetten, dat je je tweede hand nodig hebt om het papier vast te houden. In een bankfiliaal pak ik, zonder wat te zeggen, alles wat ik kan vinden: een display met folders, de hand van mijn zoon, een toevallig rondzwervende nietmachine, de kier onder het scherm van de pc van de bediende etcetera. Alles wat maar als presse papier kan dienen. En ik doe dat zonder schaamte. Daar ben ik al lang voorbij.

Als het een hele mooie bediende is vraag ik wel eens haar hand. Als zij dan verschrikt kijkt zeg ik: “om het papiertje vast te houden, bedoel ik” en ik kijk dan schalks. Dan moet zij 10 van de 10 keer lachen.

Hulpmiddelen tot op zolder

Ik heb mijn hele huis gebarricadeerd met hulpmiddelen (reclame met luide muziek ondersteund: Weerhandig!)

De post maak ik open met een elektrische briefopener, een boek lees ik met de Bookseat terwijl ik Latte Macchiato drink. Als ik het avondeten voorbereid snij ik met een Herder mesje de uien klein op een snijplank met pinnen. Het vlees snij ik klein op een mooie houten snijplank met Chobs, als anti-slip, en met een gehoekt vleesmes. De was vouw ik met een vouwplank en als ik dan eindelijk op mijn kont zit open ik een biertje met een click-off opener. “Hè, das lekker” (“Kan die vreselijke reclame uit”, roept mijn vriendin).

“Freaky Freekey”

Nu is er wat nieuws. De groothandel adverteert met ‘Freekey’. Eindelijk een oplossing voor de vele gebroken nagels en hoop gevloek bij het wisselen van sleutels aan je sleutelbos. Mijn vriendin, altijd in voor een woordgrapje, noemde het al snel ‘Freaky’ zonder ‘e’ en met ‘a’, de grapjas. Ik bestel een setje, misschien is het wat voor éénhandigen, je weet maar nooit.

 Gebroken nagels

De volgende dag leeg ik de postbus. Er zit een enveloppe in van de groothandel. Ik rits hem open (reclame, uitgesproken met licht Amerikaans accent: “Weerhandig introduceert de goedkoopste elektrische Duitse briefopener ‘Maul!” Mijn vriendin dreigt me te verlaten en ik vind het een rare naam, alsof hij hem verslindt. Maar hij werkt wel als de beste!). Dat is dus de Freekey. Een middelgrote sleutelring met kleine ringetjes er om heen. De grote ring heeft een bobbel in het midden, alsof hij niet heel uit de verpakking is gekomen. Maar dat hoort. Je drukt net achter de bobbel en de ring opent zich. Waarom kwam ik daar niet op! Ik heb ook al met de paperclip mis geschoten in de octrooistrijd. Het simpelste is ook het geniaalste, nooit meer gevloek en defecte nagels…

Maar kan het met één hand. Daar heb je wel de mond bij nodig om de sleutels vast te houden, maar als je niet te vies bent aangelegd lukt het in een wip. Eindelijk een echte uitvinding die doet wat het beloofd: nooit meer nagels breken…