Gastblog Annemieke Lenselink: Veerkracht
In het teken van
Toen ik aan het nadenken was over dit blog, kwam ik erachter, dat afgelopen weken stonden in het teken van veerkracht. Op verschillende manieren kwam dit thema naar mij toe.
Kwaad
Zo hoorde ik over iemand die ook een CVA had gehad, maar daar op tijd bij was geweest en daar geen verlamming of uitval aan had over gehouden. Desondanks was hij zo ontzettend kwaad dat dit had kunnen gebeuren, dat hij weigerde om uit bed te komen en aan therapie mee te doen. Hiermee vergrootte hij de kans op een tweede CVA, en belastte hij de omgeving op onnodige wijze.
Veerkracht
Een ander bericht kwam van iemand die mijn blog had gelezen en mijn verhaal in spiegelbeeld had meegemaakt. Hij was aan de andere kant verlamd, en had ook wat andere problemen dan de mijne, maar wist van zijn handicap zijn kracht te maken. Hij is een webwinkel begonnen met tips en artikelen voor mensen die ook last hebben van de gevolgen van een CVA, te vinden op www.weerhandig.nl. We raakten aan het mailen, en bedachten dat het leuk zou zijn om iets met het schrijven te doen. “Veerkracht” leek hem een aardig thema. Dat leek het mij ook, omdat zowel hij als ik, ondanks onze verschillende kant, veerkracht hebben kunnen vinden om het beste te maken van de beperkingen die ons ten deel zijn gevallen.
Uitersten
Twee uitersten: in bed blijven liggen en weigeren eruit te komen of proberen de grenzen van je beperkingen op te zoeken. Ik wil geen oordeel uitspreken over de eerste reactie, want ik vermoed dat er meerdere factoren zijn die je veerkracht kunnen beinvloeden. Maar áls het lukt om uit je tenen ergens de moed vandaan te halen om door te gaan, en met een beetje humor en zelfspot tegen het leven aan te kijken, dan maak je het jezelf en je omgeving een stuk makkelijker.
Klik hier voor de blog van Annemieke
Siemon’s commentaar: ik word daar een beetje verlegen van…
oordeel niet, de hersenen zijn te ingewikkeld om te kunnen bepalen dat het een “keuze” is van die man om in bed te blijven, ik ben zoals Siemon en jij, ik heb moeite met niks doen. Nu een weekje in mijn eentje met het openbaar vervoer en een rolstoel in Frakrijk, ik kan 5 minuten lopen en heb chronische pijn en spasmen links. Mensen oordelen dat ik moedig ben, voor mij is het de enige mogelijkheid. Het is eerder dom om de risico’s te nemen.
ps met een rolstoel is de trein naar Parijs 35 euro
Nog 2 dagen doorzetten, ik mis de goede en vlakke stoepen van Nederland. Ik overbelast mijn linker been bij het lopen mijn rechter knie bij het rollen EN moet goed opletten das\t ik mijn rechterpols niet overbelast die ik overal bij nodig heb
Chapeau! Waanzinnig goed van je dat je helemaal zelf naar Parijs bent gegaan!
Ben het met je eens dat je er als buitenstaander niet over kunt oordelen.
Heb je al eens een kleine opvouwbare scootmobiel geprobeerd? Daar heb ik in Indonesie goede ervaringen mee gehad. Bovendien is daar nauwelijks stoep – je rijdt met je scoot op de straat. Alleen heb je wel valide reisgezelschap nodig. Veel sterkte met de pijn-ik hoop dat je een fijne tijd hebt gehad in Parijs.