Een gastblog van Angelique, 49 jaar uit Utrecht. Zij heeft Bestuurskunde gestudeerd en daarna een hoveniersopleiding gevolgd. Zij heeft onder meer in Ierland en Engeland gewerkt. De laatste werkplek was de Gemeente Utrecht als projectondersteuner.

Op mijn 47ste heb ik een beroerte gehad. Het leven stond van het ene op het andere moment op zijn kop. Het eerste jaar was zwaar. Toen ik in het ziekenhuis lag wist ik niet goed wat afasie was. Ik ben er toen achter gekomen dat ik slechts ja en nee kon zeggen en verder niets. Het is moeilijk om niets te kunnen zeggen, gewoon omdat ik de woorden niet kan vinden. Ik maakte toen simpele aantekeningen in een blocnote en het waren deels woorden die niet bestonden. Dat was wel confronterend.

revalidatie

Vanuit het ziekenhuis ben ik na negen dagen naar het revalidatiecentrum gegaan. Daar heb ik weer woorden leren gebruiken; hele gewone woorden; zoals thee, slapen en therapie. Toen ik uit het revalidatiecentrum was ontslagen en weer zelfstandig woonde sloeg het echte leven toe. Ik was mijn baan kwijt en moet binnenkort naar het UWV voor een keuring. Afwachten maar. Ik was mijn energiebalans aan het zoeken en bijvoorbeeld altijd uitgeput na een paar kilometer lopen. Voor mijn beroerte liep ik wandelingen van een kilometer of 25.

vergeten

Een ander voorbeeld: In het ziekenhuis wist ik mijn pincode niet meer. Ik kreeg toen een nieuwe pincode maar daarmee kon ik niet pinnen, raar is dat. De bank kon mij desgevraagd ook niet helpen, de pin deed het gewoon, zeiden ze. Ik heb toen maar alles twee weken lang betaald met het geld dat ik geleend had van mijn buurvrouw. Toen ik weer moest betalen stak ik gedachteloos de pas in de pin, en…hij deed het! Waarschijnlijk had ik de pas verkeerd om in de pinpas gestopt. Vergeetachtigheid is ook een probleem van mij.

afasie

Ik ben doorgegaan met logopedie en dat gaat goed. Net na mijn beroerte sprak ik helemaal niet, in het revalidatiecentrum heb ik weer woorden geleerd en op dit moment maak ik lange en goede zinnen. Enigszins aangepast – dat wel – heb ik via logopedie weer leren spreken. Eerst eenvoudige zinnen maar nu complexere zinnen. En ik heb groepsgesprekken bij het Afasiecentrum in Utrecht waarin ik weer communiceren met anderen, mensen die geen afasie hebben. Ik heb nieuwe kennissen gemaakt via het Afasiecentrum en wij gaan regelmatig naar musea.

beperking

Soms voel ik me wel eens down – ik loop wel – maar ik zou meer willen lopen. Ik heb een permanente blessure aan mijn rechterschouder waardoor ik niet goed kan schrijven. Typen kan ik wel en schrijven via de smartphone of laptop gaat ook goed. Ik heb concentratieproblemen, ik denk dat dat voor mij wel 1 van de belangrijkste dingen is die ik bij mijn beroerte heb moeten inleveren.

triest

Een man – die ik heb leren kennen op het Afasiecentrum – heeft in 2015 een einde aan zijn leven gemaakt. Hij strompelde en sprak niet goed. Hij heeft bij het NVVE hulp bij zelfdoding gevraagd en gekregen. Het was verdrietig nieuws. Ik heb mijn herseninfarct gehad op mijn 47ste, dat is nog relatief jong. Zelf heb ik erover nagedacht op om een einde te maken aan mijn leven. Ik zit nog steeds wel met die gevoelens, maar het leven is toch voor mij te waardevol.

energie

Ik ben mij bewust van het verleden maar ik kijk ook naar de toekomst. Ik heb veel plannen, die na mijn beroerte enigszins zijn aangepast – ik wandelde veel, trektochten en zo. Dit moest ik laten varen na mijn beroerte en ik wandel nu 1x per maand. Voor mijn beroerte organiseerde ik zelf wandelingen en heb dat na mijn beroerte aangehouden en dat geeft mij voldoening. Ook heb ik me in oktober 2015 laten opereren aan mijn rechter halsslagader. Sindsdien heb ik meer energie.

leven na een beroerte

Ik heb in 2009, dus voor mijn beroerte, een opleiding ‘Integratieve Psychotherapie / counseling met verbeeldingskracht’ gedaan. Dit betekent laagdrempelig oplossingsgerichte counseling. Het is een krachtige, effectieve methode om snel inzicht te krijgen in de drijfveren en motivaties van ons handelen. Dat geleerde pak ik nu weer op door een cursus te geven aan NAH-cliënten. Het heet ‘ontwerp je eigen visionboard, de weg van wens naar werkelijkheid. Visioning is een proces waarin je creatieve kern je hartenwensen openbaart. Visualiseer al je wensen op een visionbord; kijk er elke dag naar de ‘Wet van Aantrekking’ richt al je acties op het laten uitkomen van je dromen.
Er is ook nog leven na mijn beroerte!

Angelique