Tijd

Intro

Sinds 2008 heeft Karen Hekking (nu 43 jaar) een hersenbeschadiging. Tip: eet nóóit een broodje salmonella! Ooit werkzaam als logopediste en trainer en… nu heeft zij een spraakgebrek. Zij schrijft op kaah.nl over het Revalidatieparadijs, dysartrie, motivatie, kanker, communicatie, spreken en fietsen. Daarnaast vertelt zij graag (ja hoor, ze is prima te verstaan) haar verhaal aan zorgprofessionals, studenten en collega’s.

Traagheid

Diep in mij schuilt al jaren een intens slome vrouw. Misschien al een jaar of 43! Tot zeven jaar geleden rende ik gewoon mee hoor. Van haasten-haasten-haasten met prioriteit naar druk-druk-druk. Maar na het ontstaan van de permanente holte in mijn brein was het tempo eruit. Foetsie. Ik loop, denk, spreek en leef langzamer dan voorheen. Ik kan (en hóef) niet meer mee te doen in de race van prioriteit naar prioriteit. De dagelijkse haast is verdwenen. De vaart is eruit. Ik lijd zelden onder die traagheid omdat ik het gevoel heb dat ik veel meer tijd heb. Tijd om een verhaaltje te vertellen, te filosoferen of om het springtouw te laten draaien.

Tempo

Wat het soms lastig maakt, is dat ik in een snelle wereld leef. Ik woon in een stad op de hoek van een levendig kruispunt. Ik leef met een springend kind van zeven, een zingende puber en een wederhelft met een ambitieuze baan en bijpassend gejakker. Een dag begint hier ook gewoon met ‘Waar zijn mijn gymspullen, wie is aan de beurt om de konijnen te voeren en de pindakaas is op.’ Het lukt mij vaak om daarbij overeind te blijven door mezelf voor te houden ‘Geen paniek, het is maar chaos’. Ik kan en wil hen mijn tempo niet opleggen en tegelijk kan ik ook niet in hun tempo mee. Zolang ik dat ook niet probeer, werkt het. Dit tempo past bij mij.

Rust

En ineens gaat de bel. Een vriend voor een kop koffie. Hij ploft neer en zucht, briesend als een versleten paard: ‘Hè hè, hier is het tenminste rustig!’ Mijn traagheid is niet enkel een beperking.

Kaah.nl

geredigeerd doortoetsmijntekst weerhandig