Over hersenletsel. Vooral goed dat de omgeving dit weet!

Wist je:

-dat er volgens de Hersenstichting in Nederland zo’n 650.000 mensen zijn die beperkingen ervaren ten gevolge van Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH).

-dat NAH veroorzaakt kan worden door een CVA, SAB (sub arachnoidale bloeding), hersentumor en neurologische aandoeningen. Maar ook door bijvoorbeeld een hartstilstand, infecties, verdrinking, ongeval of een hevige klap tegen het hoofd.

-dat met die 650.000 alleen de getroffene wordt bedoeld. Maar dat hersenletsel het hele netwerk treft.

-dat elk hersenletsel anders is. En iedereen in een andere mate beperkingen ervaart. Maar dat er bij iedereen sprake is van een leven voor het hersenletsel en een leven na. En dat men na zo’n ingrijpende gebeurtenis verward, bang en het vertrouwen in het lichaam helemaal kwijt kan zijn.

-dat het een zoektocht is (terug) naar jezelf en elkaar, je beperkingen en je mogelijkheden, een zoektocht van vallen en opstaan.

En ook:

-dat ook al is het “al” anderhalf jaar geleden (zoals omstanders wel eens benoemen) mensen met NAH vaak nog altijd dagelijks de gevolgen ervaren en het dus eigenlijk een chronische aandoening betreft.

-dat NAH een enorme impact kan hebben op verschillende gebieden, zoals onder andere: gezin, huishouden, werk, seksualiteit en intimiteit, sociale netwerk, lichamelijke gesteldheid, gedrag, persoonlijkheid, emoties en energie. Wat wordt er niet door beïnvloed?!

-dat NAH lichamelijke gevolgen kan hebben zoals verlamming, verlies van spierkracht, gezichts- en spraakvermogen.

-dat naast zichtbare gevolgen er ook veel onzichtbare restverschijnselen zijn, waarvan ik er nu maar een paar opsom: geheugen en concentratieverlies, vermoeidheid, overprikkeling en zelfs depressie. Maar dat die onzichtbare verschijnselen vaak pas veel later naar boven komen.

-dat er bij mensen met hersenletsel sprake kan zijn van ongeremdheid in emoties of gedrag. Maar ook het tegenovergestelde het geval kan zijn en sommigen zich juist niet meer uiten kunnen. En dat eigenschappen van voor het letsel ook nog eens versterkt kunnen worden.

Voorts:

-dat mensen met NAH vaak maar 1 prikkel tegelijk kunnen verwerken en dat een te grote hoeveelheid aan prikkels hen letterlijk ziek kan maken.
Dat het daarom belangrijk is om maar 1 ding tegelijk te doen en dat in een rustige omgeving.

-dat men juist vaak door deze onzichtbare gevolgen tegen veel onbegrip aan loopt. Terwijl niet zichtbaar niet betekent dat er niets aan de hand is.

-dat overbelasting, overprikkeling en oververmoeidheid restverschijnselen nog meer kan versterken met alle gevolgen van dien. Dus begrip en steun vanuit de omgeving juist heel belangrijk is.

-dat iemand met NAH uit het niets kan gaan huilen of bijvoorbeeld boos wordt. Dat dit niet altijd met emotie te maken heeft, maar vaak ook een seintje van de hersenen is dat men te veel heeft gedaan. En dat rusten en de stilte opzoeken dan het beste is. Troosten of er tegen in gaan dan vaak alleen maar averechts werkt en men er dus beter op terug kan komen als de rust is weder gekeerd.

En:

-dat de voorraad energie bij iemand met NAH veel sneller op is. Hersendelen moeten nu immers om de getroffen gebieden heen werken en taken overnemen waar zij eigenlijk in eerste instantie niet voor zijn gemaakt. En je alleen energie heel langzaam opbouwt, als je steeds wat energie achter de hand houdt.

-dat het netwerk soms denkt dat de getroffene gewoon geen zin heeft om iets te ondernemen. Omdat hij of zij de ene dag bergen lijkt te verzetten, maar de andere dag tot niets in staat is.

-dat bovenstaand punt zeer onterecht is, maar buitenstaanders het misschien wel beter begrijpen na deze uitleg. Als je energie zo fluctueert word je vanzelf gedwongen om prioriteiten te stellen. Omdat mensen met hersenletsel vaak om dat middagje te kunnen shoppen dagen moeten voor en bijtanken. Omdat leven met hersenletsel soms echt overleven is. Een strijd die voor buitenstaanders vaak onzichtbaar is.

En ten slotte:

-dat je kunt stellen dat mensen met NAH vaak ten onrechte als lui worden bestempeld. Terwijl zij dus eigenlijk topsporters zijn en dit de nodige respect verdient.

Met dank aan Priscilla Janssen