Ergotherapie, heb je daar wat aan?

Als ergotherapeut in het ziekenhuis is het mijn werk om te kijken of een herseninfarct of hersenbloeding schade heeft veroorzaakt die het dagelijks handelen van mensen hinderen of beperken. Het dagelijks handelen kan beperkt zijn omdat er fysieke uitval is (een verlamming van een arm of been) of omdat er cognitieve problemen zijn (problemen in het denken, bijvoorbeeld in het concentreren of in het onthouden van informatie). Het uitvoeren van een gewone normale activiteit geeft heel veel informatie wat er fysiek maar ook cognitief nog mogelijk is.

Ik vraag een mevrouw mee te gaan naar de oefenkeuken om te kijken of ze inderdaad nog een maaltijd kan koken zoals ze gewend is thuis. Ze ervaart geen fysieke uitval en voelt zich ook best goed. Terwijl zij haar schoenen aantrekt, haal ik de rolstoel. Als ik terugkom met de rolstoel zegt ze: ‘ik ga echt niet in die rolstoel, helemaal niet nodig’. ‘Oke’, zeg ik, ‘maar ik neem hem voor de zekerheid wel mee, het is zo’n eind lopen naar onze oefenkeuken’.

Ze loopt helemaal mee naar de keuken, maar daar aangekomen zegt ze met een klein stemmetje ‘poeh, dat was misschien toch wat ver, ik voel me niet zo lekker’. Met even zitten gaat het iets beter, maar niet zo goed dat ze het ziet zitten om een tijd in de keuken aan de slag te gaan. Ze zet nog wel zonder problemen een kop koffie. Daarna loop ik terug met mevrouw in de rolstoel, die zegt: ‘ik vond het onzin dat ik met je mee moest, ik voelde me goed en had toch geen therapie nodig… maar nu weet ik dat ik thuis niet alles direct weer op kan pakken zoals ik eergisteren nog deed… ik moet inderdaad goed rust nemen, het is toch ongelofelijk dat ik zo moe kan zijn van dat stukje lopen en een kop koffie zetten…’

Welke (bij aanvang onzinnige) activiteiten gaven u inzicht hoe u het thuis goed aan kon pakken?