Het brein maakt zich veel te druk. Dat was evolutionair wel handig, als je een leeuw zag moest je je maar snel uit de voeten maken bijvoorbeeld, maar nu stromen de aderen al vol adrenaline en gaat de hartslag omhoog als de Pietendiscussie weer opkomt. Niet handig. Kan daar niet iets aan gebeuren Oppermachtige? Je hebt toch ook modernere gedeeltes van de hersenen? Er is wel een gedeelte dat relativeert, maar pas achteraf. Als je een schim ziet in donker straatje waar je hond zo lekker zijn behoeften wil doen, sta je opeens in de ‘fight or flight’-stand. Je hart bonkt in je keel, hebt klamme handen, gaat sneller ademen.

Moord

Je denkt bijvoorbeeld: hij, want het is altijd een hij, hij gaat me vermoorden of in ieder geval zodanig toetakelen dat mijn familie me niet meer herkent. Tenminste, dat denk ik dan wel. De schim wordt duidelijker, ik zie een gezicht. Een donkere man doemt op. Nu moet ik wegrennen, maar dan ziet hij dat ik gehandicapt ben. Ik bal mijn vuist en … de man loopt met een groet voorbij. Nog hyper ga je met een ander deel van je brein relativeren en denk je opgelucht dat hij iemand anders gaat vermoorden en je zucht. Weer een gevaar weggerelativeerd.

Angst en zorgen

Of je ziet buren smoezen op straat. Hebben ze het over mij? Zijn ze aan het roddelen? Dat ik laat nog harde muziek opzet? Dat is trouwens niet waar, slechts één keer en dat was mijn verjaardag dus dat telt niet. Dat ik afgekeurd ben hoewel je niets aan mij ziet? Dat is ook niet waar, met mijn verlamde rechterarm lijk ik wel een mammoettanker in een sloot als ik tussen de tafeltjes in mijn stamkroeg laveer. De afstanden zijn te klein en mensen moeten als de sodemieter hun kopje, bord, bloemetjes en menukaart in veiligheid brengen voor mijn arm vrolijk alles op de grond zwiept. En zzp-ers worden niet afgekeurd. Maar waarover roddelen ze dan? Het gaat zeker over mij.

Onredelijk

Onredelijke angsten, de buren kunnen heus wel zachter praten over iets persoonlijks, maar de lichamelijke reactie is wel echt. Ik heb de zweetplekken nog onder mijn oksels. En dan heb ik het niet over mijn angsten voor open water waar ik de bodem niet kan zien, duizelingwekkende hoogtes waar ik vanaf wil duiken om maar van dat enge gevoel af te zijn, muizen en spinnen die vliegensvlug in mijn broek willen klimmen. En retweet en like ik wel genoeg? Heb ik de caissière wel vriendelijk genoeg gegroet? Moet ik geen praatje maken met die eenzame oude man of laat ik hem maar langs schuifelen met zijn hondje? Heb ik mijn zoon wel genoeg verteld dat ik van hem houd hoewel hij er ongemakkelijk van wordt?

Demonen

Allemaal irreële angsten en zorgen. En jij hebt ze ook. Zo is de mens gemaakt. Wat doe jij om ze te temperen? Doe jij modern Mindfulness, zoek je de wetenschap op, leg je Tarot-kaarten, doe je iets anders om de demonen te bezweren of maak je je van nature niet druk? Zet het hieronder, misschien kan ik wat van jullie leren!

Gecorrigeerd door Suzanne Rietveld

PS Als je mij meer levenslessen wilt geven klik dan hier, dan krijg je de volgende aflevering gewoon in je mailbox