Hoe krijg je iets uit je vingers als je hersenen zo werken?

Waar heb ik die sleutels nu weer opgeborgen? Straks komt mijn goede vriend ze halen en dan heb ik ze niet. Hij moet een stel reservesleutels hebben om mij te komen redden als ik weer eens zonder sleutels op pad ga. In de keukenlade misschien? Lucifers? Handig als je één hand hebt, dat vraagt een aardige Hans Klok-illusie om ze aan te steken ;-). Satéstokjes, een schaar en nog wat dingen waar ik even over moet denken voordat ik de functie ontdekt heb; morgen weggooien. En … sleutels, maar niet de goede. Een kleine sleutel, waar kan die van zijn? Oh ja, het kluisje! Die heb ik al een jaar niet opengedaan bij gebrek aan het sleuteltje. Even kijken of daar…

de ene gedachte met de andere verbinden

… nog iets superbelangrijks in zit. Ik loop naar de woonkamer en zie een tijdschrift op de bank liggen met een aantrekkelijke kop (letterlijk): “associërend denken de beste strategie”. Even kijken waarvoor, want ik ben de koning van het associëren! Waar staat het woord ‘associëren’ eigenlijk voor? Even opzoeken op een laptop. Eerst mijn mail checken anders vergeet ik dat. Er staat een nieuwe YouTube-filmpje op, even kijken. Ik kijk wat naar filmpjes met vliegtuigen die in de storm proberen te landen, oei dat gaat net goed! Dat doet mij denken aan die keer dat ik met storm terugvloog uit Engeland. Toen ging het vliegtuig zo tekeer dat ik dacht dat het uit elkaar viel. Ik keek om mij heen en …

Ik ga maar door…

… zag groene koppen en spuugzakjes voor de mond. Dat heb ik nu niet meer, dat ik misselijk word, vroeger wel. Toen mijn ouders voor het eerst met Dirk van de Broek-reizen naar het buitenland gingen. Dan reden we in twee lange dagen met de touringcar naar het Gardameer en was ik twee nog langere dagen misselijk. Gelukkig hadden we in kamp Murialdo een kantine met al het eten wat de Nederlanders kenden met als hoogtepunt stukgekookte bloemkool met een maizenapapje, smullen vonden we dat toen … Nu eet ik nooit meer Hollandse pot. Mijn inmiddels …

En door…

… volwassen zoon kent geeneens aardappelen denk ik wel eens! Sushi moet die meneer, voor minder doet hij het niet. Maar … hij is wel lief hoor. Hoe hij me helpt, het zal je maar overkomen, 10 jaar en je stoere vader krijgt een herseninfarct en ligt maanden in het ziekenhuis en revalidatiecentrum. O ja, ook nog een mailtje naar het revalidatiecentrum. Ik heb een nieuwe uitvinding gedaan uit onvermogen om mijn jas te dicht te doen omdat hij een rits heeft. Moet je eens met één hand proberen, onmogelijk. Tot nu. Ook gelijk mailen dat ik een kleine partij luxueuze slings wil maken voor mensen die niet met zo’n saaie sling willen lopen. Of voor een gala of bruiloft. Niet vergeten …

En door…

… een cadeautje te kopen voor mijn vrienden die gaan trouwen. Wel laat, hun oudste kind is al bijna het huis uit, ze wil zo’n CSI-studie doen, je weet wel: een soort recherchewerk in witte jas met een microscoop. Ik had als kind ook een microscoop en bekeek dode vliegen. Wat een monsters zijn dat als je ze vergroot. Net als de buurvrouw, heel lief maar wat een kop (sorry). Ik weet niet wie ik liever zie: een vlieg op mensgrootte of haar. Maar het gaat om het innerlijk. Nu ik het toch over innerlijk heb, ik heb trek! Even eten. Daar gaat de bel, onverwachts bezoek van mijn goede vriend. Benieuwd wat hij te zeggen heeft …

Gecorrigeerd door Suzanne Rietveld

PS        Heb je ook wel eens dat je gedachten niet meer stoppen en niets uit je handen komt? Zet het dan hieronder, gedeelde smart is halve smart!

PS PS Heb je me nieuwsbrief al? Dat je daar in ieder geval nooit aan hoeft te denken? Ik mail je vanzelf tweewekelijks met de blog, tips en nieuwe producten? Het gaat me niets aan maar ik zou hier klikken. Het is maar een tip.