Maandelijkse gastblog van Petra Fisher, vriendin van Siemon Vroom

“Elf november is de dag, dahaat mijn lichtje, dahaat mijn lichtje, elf november is de dag, dahaat mijn lihichtje brahanden mag.” Ik hoor dit jaar minder stemmetjes dan andere jaren. Terwijl het niet regent. Raken de kindertjes op in de buurt? Ach, wat snoep overhouden is hier in huis nou ook weer niet echt een drama.

sintemaarten

Sintemaarten, een hoogtepunt uit mijn jeugd. Normaal mocht ik eens per dag een dropje uit het trommeltje nemen, kreeg ik na schooltijd twee biscuitjes bij de thee en in het weekend een schaaltje chips. En ineens was daar dan Sintemaarten! Al het opgehaalde snoep mocht ik naar eigen inzicht opeten.

roze olifant

In gedachten ben ik (ruim) terug in de tijd. Ik had dat jaar een gouden schoenendoos en daar met een prikpen een tekening in geprikt. Het was een k…werk, met die prikpen door zo’n stevige doos. Als ik er nu alleen maar aan denk krijg ik al pijn in mijn versleten pols. (Denk NIET aan een roze olifant, denk niet aan een schoenendoos en prikpen, AU).

1e prijs

De lokale middenstand loofde een prijs uit voor de mooiste lampion. Voor we gingen lopen, mocht ik langs de jury. Ze waren onder de indruk en zeiden dat ik waarschijnlijk 1e prijs zou winnen. Ik moest mijn lampion dan wel achterlaten.

keuvelen

Achterlaten? Hoe moest ik dan gaan ‘keuvelen’ (Sintemaarten lopen). De speelgoedwinkel ernaast was nog open en mijn ouders zeiden dat ik daar een lampion uit mocht kiezen. Nou mooi niet. Ze konden die prijs houden. Ik had zo hard mijn best gedaan, die prachtige lampion ging met mij langs de deuren. De vele complimenten die ik die avond kreeg waren 100x beter dan welke prijs de middenstand mij ook toe had willen bedelen.

schattig

“Sintemaarten had een koe TRIIIIIIIIIINNGGG die moest naar de TRIIIIIIINGGG slager toe.” Voor de deur staan 3 meisjes te schattig voor woorden. Vol trots houden ze het stokje vast, waar de lampion bijna vanaf waait. Wantjes aan tegen de kou. Snoep pakken uit de schaal lukt niet. Ik laat ze zeggen wat ze graag willen hebben en stop het in de tas die ze schuin omgehangen hebben gekregen voor ze van huis gingen.

onmogelijk

Die schuin omgehangen tas, dat ken ik wel. Niet eens uit het verre verleden, maar uit de dagelijkse praktijk. Ik heb verkering met een NAH’er (kent u die uitdrukking). Gelukkig is hij al te oud om te keuvelen, want met één verlamde arm is het voor hem ook onmogelijk om een lampion vast te houden en een snoepje te pakken. Sterker nog, de stok in zijn enig bruikbare hand heeft hij nodig om te lopen, dus de lampion zou ik ook nog om zijn nek moeten hangen!

xxl

Het is los van het keuvelen sowieso niet zo praktisch: één bruikbare hand en dan met een wandelstok lopen, dan kan je dus verder niks. Vandaar dat ook Siemon altijd met een schuin omgehangen tas loopt. Een kleine versie voor portemonnee, sleutels, lipgloss (oh nee, dat is mijn dochter). Een medium versie als hij nog een krant of tablet mee neemt. Large is geschikt om een pakje naar de post te brengen en XXL tenslotte gebruikt hij om de wekelijkse boodschappen te doen.

handig

Binnenkort start de aanmelding weer om te collecteren voor de Hersenstichting. Vorig jaar begonnen we met langs de deuren gaan. Denk je even in, wandelstok, collectebus, scheve stoepjes … we hingen de collectebus nog aan de band van de tas… het was hopeloos. In het winkelcentrum ging het beter. Daar bleven we stil bij de ingang staan, zodat Siemon de collectebus in zijn hand kon houden. Het duurde even voor ik merkte dat ik zodra er een beetje gewicht in de bus zat, hem in mijn andere hand deed. Lekker ‘handig’ stelletje zijn wij toch.

SINTEMAARTEN MIKMAK JE MOEDER IS EEN… Grmphf … net als je denkt dat het over is, komen er nog van die mini tieners je snoepschaal legen.