‘Positieve gezondheid’, maar nu even niet, pfff
“Hééé, jij ook hier”, klinkt het enthousiast. “Kom je ook voor de conferentie ‘Positieve Gezondheid’ van Omring?” Ik kijk haar vragend aan. Waar ken ik haar van? Ze zegt haar naam, die ik onmiddellijk weer vergeet. Dat ik de naam niet kan onthouden, ben ik ondertussen wel gewend, maar dat ik haar niet weet te plaatsen? Ik heb werkelijk geen idee. Hoewel ik enthousiast reageer, heb ik in werkelijkheid geen idee. Slechte acteur die ik ben, merkt ze mijn zoeken. “Ik ken je van het CVA-netwerk.” Bij mij gaat nog steeds geen belletje rinkelen, CVA-netwerken heb je overal in den lande.
lector
“We zitten samen met die lector in een werkgroep.” We komen er wel, denk ik. Ik zit in twee werkgroepen voorgezeten door twee verschillende lectoren. “De werkgroep heeft een Engelse afkorting als naam.” Zij is ook niet zo van de namen, merk ik op. Maar ik kan haar nu plaatsen in een gebouw van de Hogeschool van Amsterdam, en de lector is die ene, hoe heet ze nou, die iets met ergotherapie doet. Ze gaat verder: “En we zijn ook gelinked in LinkedIn, gezellig he.”
ladekast
“Oja, nu weet ik het weer”, jok ik een beetje. “Ja, zo gaat dat na een beroerte he, namen en rugnummers zijn niet meer zo mijn ding.” “Dat heb ik ook hoor, het komt en gaat met de leeftijd en tegenwoordig is het meer gaan”, zegt zij vriendelijk. “Hoe gaat het met je?” Ze moest eens weten … In het revalidatiecentrum kende ik de naam van mijn vrouw wel eens niet meer. Heel pijnlijk. En nu, als ik moe ben, gaan de laatjes van die grote stroeve ladekast daarboven in mijn hoofd niet open. Dan gaan de laatjes steeds stroever. Het zit er wel in, maar het komt er niet uit.
geheugen
De ene keer laat ik het gaan, de andere keer maak ik me er met een grap makkelijk van af. Dat is mijn overlevingsstrategie. Maar diep in mijn hoofd heeft het geheugen een klap gekregen van mijn CVA. Het is zo erg dat ik werkelijk alles in mijn mobiel opschrijf dat het herinneren waard is. ‘Ik denk, dus ik besta’ gebruik ik nu als ‘Ik mobiel, dus ik besta’. Pak je mijn mobiel af, dan kan je me net zo goed meteen begraven. Soms word je moe van al dat peinzen, van al dat denken over namen en feitjes, maar als je het niet probeert, is er geen communicatie meer mogelijk, ten minste: niet voor mij.
conferentie
Even later zit ik naar de spreker Machteld Huber te luisteren. Zij heeft een nieuwe definitie van gezondheid ontwikkeld. Om het simpel te zeggen heeft zij termen als ‘eigen regie’ en ‘veerkracht’ ingevoerd en geeft zij de (subjectief) beleefde gezondheid meer nadruk, in plaats van de objectieve gezondheid. (als je daar meer van wilt weten heb je hier de link). Als afsluiting geeft zij iedereen een vel papier waar rondom de zes pijlers voor positieve gezondheid staan, met daarbinnen een spinnenweb. De buitenste draden van het web suggereren dat je een 10 geeft voor die pijler, de binnenste een nul.
communicatie
Ik begin een spinnenweb voor mezelf te tekenen. ‘Dagelijks functioneren’ geef ik een 10, ‘lichaamsfuncties’ geef ik een 6 (die verdomde poot dan ook) en zo ga ik verder. Tot ik aan ‘sociaal maatschappelijk functioneren’ kom. Wat betekent dat? Gelukkig heeft zij er voorbeelden bij gezet. Mijn blik blijft steken bij de term ‘sociale en communicatie vaardigheden’. Ik slik. Ik doe altijd zo positief, altijd van het glas is halfvol, altijd mensen oppeppen die het niet meer zo zien zitten. Heb ik nu mijn slechte geheugen en mijn afasie echt geaccepteerd? Ik vul een laag cijfer in. Even later rijd ik droevig naar huis, blijkbaar heb ik nog een hoop denkwerk te doen.
Gecorrigeerd door Suzanne Rietveld
Heb jij ook een dergelijke ervaring? Wat heb je er aan gedaan?
Mooie blog!! Voor jij herkenbaar uit eerste herstel periode van cva. Mijn geheugen is terug. Heel scherp zelfs. Soms te scherp. Ik heb een sterke bewijsdrang om te laten merken dat er ‘niets’ mis is….behalve die verdomde poot en arm. Slechts fysieke schade, maar ook die acceptatie blijft heel lastig….deels onmogelijk…
Dankjewel! Wil je het achter je laten zou ik het maar een plek geven. Daar zit ik ook mee te klungelen. Hoe lang geleden heb je een CVA gehad?
Dag Siemon,
mooie en herkenbare blog weer – gedeeld op Facebook (Hersenletsel.nl en Afasie Vereniging Nederland). Ik sluit me aan bij Mariam: je doet het geweldig! Niet alleen voor jezelf, maar ook voor heel veel andere mensen met hersenletsel en hun naasten: je realiseert het je denk ik niet dagelijks, maar voor veel mensen ben je echt een bron van inspiratie! Dus ga vooral zo door…. Allerhartelijkste groeten uit Velp!
Dat is een hart onder de riem, dankjewel!
IK Mobiel en besta!
bij mij toverde dit een lach op mijn gezicht, dus communicatief mag je jezelf van mij hoger scoren. Maar ja het gaat erom hoe je het zelf ervaart…
Als ik een lach op je gezicht kan toveren is het bloggen toch zinnig, dus ik ga maar door 😉
Beste Siem als je muj af en toe hoor praten dan zou je zeggen geen afasie. Zodra ik wordt onderbroken, moe ben of niets heb opgeschreven dan sta ik met een mond vol tanden. Laats stond ik ‘s morgens om half 10 bij de broodzaak en kon niet meer op het woord “witte bollen” of broodjes komen. Vanmorgen wist ik de naam van mijn collega niet meer en kreeg het woord schuldhulpverlening niet uit mijn mond. Kon ook mijn verhaal niet in goede volgorde vertellen. Meestal voor mij een teken om wat rustiger aan te doen de rest van de dag. Recepten lezen en dan ook doen nou ja. Boeken lezen, series/films kijken lastig. Gewoon maar door gaan en laten gebeuren.
Dat heb ik ook Beppie, meestal laat ik het gebeuren maar af en toe, als het zo hard op papier staat en mij aankijkt wordt het teveel, af en toe maar. Ik ben er al lang weer overheen. Maar voor mij wel een teken dat ik het nog niet helemaal geaccepteerd heb.
Siemon, ik snap je hele verhaal, ik herken ook veel dingen. Ik herken ook het verdrietig zijn van je laatste zin. Ik wil je even laten weten, dat je het hartstikke goed doet zoals je het goed. Ik vind je een topper (y) Keep up the good work.
En daar word ik nu zo warm van, dankjewel!
Dank voor je blog. Herkenbaar ook! Acceptatie ging (gaat?) bij mij in golven. Ik heb nogal de neiging om mijn eigen functioneren streng te beoordelen. Help geen sikkepit! Ik probeer nu mild te zijn, ik doe namelijk mijn stinkende best!
Ik heb Machteld Huber nooit gezien, maar ik ken haar definitie van gezondheid. Ik heb er een een paar maanden geleden een column over geschreven (http://kaah.nl/kaah.nl/?p=984).
Ik heb je link gelezen. Mooie aanvulling van de definitie, heb je ook reactie gehad van Machteld?
ja,dat van die namen herken ik ook,Ik zeg gewoon ”sorry maar waar hebben wij ooit elkaar ontmoet”en dat blijkt een goede strategie,want je krijgt meteen het verhaal en soms komt er weer herkenning boven,dan worden de knopjes in je hersenen ingedrukt en geeft jezelf ook wat ontspanning en het gesprek wordt dan ook opener,zo leer je elke keer met je beperking om te gaan,voor mij werkt deze strategie,daarom geef ik het even aan jou door Siemon,dat zijn kleine stapjes in acceptatie,het is een lange weg,en geduld is zo moeilijk
Geduld is zeker moeilijk, maar bedankt voor de tip!