Gastblog van Lizanne (27): ze liep op haar 21^ste een hersenbeschadiging op bij een verkeersongeval. Inmiddels heeft zij haar draai helemaal gevonden samen met haar man, hond en leuk werk. Haar motto: ‘do or do not, there is no try’. Lizanne is niet bang om te vallen, ze staat uiteindelijk steeds weer op.

Ruim vijf jaar geleden belandde ik met een klap op het asfalt. Mijn hele toekomst lag daarmee gelijk aan diggelen. Een journalist met een hersenbeschadiging, dat klonk voor niemand echt als een geslaagd plan. Al snel bleek mijn geheugen een zeef, mijn concentratie was bijzonder laag en extreme vermoeidheid speelde me parten. Het kostte me een boel om vrede te krijgen met de situatie zoals die was: werkloos en doodmoe thuis op de bank.

Vooruit

Maar na een periode slachtofferig op diezelfde bank, kwam ik toch weer tot leven. Mede onder druk van een lopende schadezaak ging ik aan de slag als vrijwilliger. Ik ontdekte dat ik beter presteer in een ruimte met meerdere mensen en dat een gehaaste ochtend een aanslag op mijn energievoorraad is. Maar vooral leerde ik dat er veel meer mogelijk was dan ik altijd dacht!
Dat geeft de burger moed en zo zette ik eind 2014 de stap om mijn oude werk weer op te pakken. Als politiek verslaggever volg je een agenda vol vergaderingen die aan het begin van het jaar al op papier staat en daarmee is dus aardig in te plannen wanneer je brak bent. Brak maar voldaan, dat is voor mij prima.

Terug naar wat ooit was

Dit voorjaar kreeg ik de kans om als freelancer weer aan de slag te gaan bij de krant waar ik voor mijn ongeluk ook werkte. Vanaf mijn eigen prikkelarme keukentafel en met alleen opdrachten die ik zelf aanneem is het aardig vol te houden. Een interview afnemen kost energie, maar de voldoening de rest van de dag maakt dat weer goed. En gelukkig blijkt mijn talent niet verdwenen 😉
Gelukkig werd dat door meer mensen gezien en zo kwam het dat ik deze zomer op ‘mijn’ redactie als volwaardig collega aan de slag kon. Geen veertig uur in de week, niet op zoek naar het nieuws van vandaag, maar de tijdloze verhalen moeten ook gemaakt worden en daar ben ik goed in.

Erkenning

Onlangs kwam er erkenning die me vleugels gaf. Een artikel dat ik had gemaakt werd landelijk opgepakt! Opeens zag en hoorde ik mijn onderwerp voorbijkomen op het RTLnieuws, bij de NOS, op radio538, bij geenstijl. Overal was het ineens en ik was degene die het verhaal als eerste had gebracht! Wauw!

Geluk

Waar ik ruim vijf jaar geleden nog dacht nooit meer aan het werk te gaan, had ik nu een onderwerp op de landelijke nieuwsagenda gezet. Ineens realiseerde ik me: niets is onmogelijk! Accepteer dat vallen erbij hoort, maar sta altijd weer op. Hoeveel moeite dat ook kost, ga niet bij de pakken neer zitten. Een positieve kijk op het leven binnen mijn mogelijkheden en de trots die ik voel bij de dingen die ik nog wél bereik, maken het een stuk minder erg dat ik NAH heb. Wat maakt NAH nog uit als ik zo gelukkig ben? Ik ben altijd ‘onverstandige’ dingen blijven doen waar ik energie van krijg, omdat het vreselijk belangrijk is dingen te blijven doen waar je blij van wordt. Een rotdag is veel minder erg als er iets leuks aan vooraf ging. En dus blijf ik lekker aan het werk in de journalistiek, ook al heb ik veel meer klachten dan in de tijd dat ik niet werkte. Mijn geluk staat voorop!