Gastblog van Marieke, 36 jaar, getrouwd met Roel en een trotse moeder van haar zoontje Joep. Ze was agente, die een paar jaar geleden een paar klappen op het hoofd kreeg bij de uitvoering van haar beroep. Sindsdien leeft zij met hersenletsel. Hoe is het nu met haar?

Een heel druk leven. Werk, hobby’s, sport. Niets was teveel en ik pakte alles aan. Deed altijd 10 dingen tegelijk. Mijn werk was een passie en juist tijdens het werk liep ik niet aangeboren hersenletsel op.
22 mei 2015. Een mooie voorjaarsdag. Lekkere drukke dienst. Vervolgens een “simpele” melding die compleet uit de hand liep. Door 2 mannen werd ik in elkaar geslagen. Meerdere klappen op mijn hoofd zorgden voor hersenletsel.

DE dag

“Ik kom bij en hoor gegil maar snap niet wat er is gebeurd, waar ik ben en waarom het zo donker is. Ik dwing mezelf mijn ogen te openen maar het blijft donker. Ik snap er niks van tot ik besef dat ik gewoon niks kan zien. Ik voel dat mijn hoofd vochtig is en er iets uit mijn neus stroomt. Ik voel gras en zand maar besef niet dat het gras is en dat ik op de grond lig. Ik snap er echt niks van. Dan voel ik pijn in mijn hoofd. Het lijkt wel of er iets stroomt in mijn hoofd. Het doet zo’n pijn dat ik wil gillen maar er komt geen geluid uit mijn mond. Shit, er stroomt iets in mijn hoofd. Dit is niet goed. Ik moet opstaan maar ik weet niet hoe dat moet. Ik hoor gegil en dan een mannenstem. Ik moet gaan zitten. Dat lukt maar dan stroomt er nog meer uit mijn neus. Ik proef bloed en word kotsmisselijk. Mijn hoofd lijkt uit elkaar te barsten. Ik heb mijn mond vol bloed en alles is donker. De pijn is niet te doen en ik denk dat ik weer weg val. Dan word ik ineens opgetild. Mijn hoofd!! Ik voel me niet goed!! Ik zie niks!! Ik roep dit naar de stemmen die ik hoor. Ik zie niks, ik ben misselijk!! Ik snap er niks van. Wat gebeurt er hier allemaal?” (fragment van Marieke’s blog)

Focus

Dan word je leven wel even anders. 10 dingen tegelijk lukt niet meer. Ik moet me focussen op hetgeen waar ik op dat moment mee bezig ben en zelfs dat kost soms veel moeite.
Ik heb een geheugen als een zeef. Als ik je vandaag leer kennen, heb ik morgen geen idee meer wie je bent. Zo vergeet je mensen, afspraken en gesprekken of pannen die op het fornuis staan.

Meer beperkingen

Mijn rechterarm heeft minder kracht dan voorheen wat voor veel frustratie zorgt. Wanneer ik moe ben is een gesprek volgen drama en moet ik naar mijn woorden zoeken. Licht is ineens heel fel. Hiervoor heb ik een bril met donkere glazen. Dat zorgt voor veel rust. In drukke ruimtes gebruik ik mijn oordopjes want van veel geluid word ik doodmoe. En epilepsie als toetje.

Informatie

In het revalidatiecentrum leerde ik hiermee om te gaan. Alles 10 keer herhalen zorgt ervoor dat sommige informatie blijft hangen.
Eén ding tegelijk doen. Je tempo aanpassen en pauzes nemen.
Ik heb veel aan de ergotherapeute, fysiotherapeute en de neuropsycholoog gehad. Er werd me veel duidelijk, wat niet altijd even leuk was, maar ik kon er wel iets mee.

Afgekeurd

Mijn leven nu is een heel ander leven dan ik voor ogen had. Mijn werk heb ik met heel veel pijn in mijn hart op moeten geven. Ik ben arbeidsongeschikt. Ook hobby’s en sporten heb ik vaarwel moeten zeggen en een sociaal leven onderhouden is ontzettend moeilijk.

Vrolijkheid

Hoe ga je daar dan mee om?
Je gaat verder. Je deelt je leven anders in met de “leefregels” van het revalidatiecentrum en merkt dan dat je de dag wel door komt en soms zelfs nog wat energie hebt. Wandelen in het bos zorgt voor ontspanning. En dan nog mijn lieve man en zoontje. Zij zorgen voor veel vrolijkheid in mijn leven.
Ik hoop vrijwilligerswerk bij mijn ex-werkgever doen, voorlichting geven of zo, want contact met mensen heb ik wel echt nodig. Hierover moet ik nog in gesprek, maar er is al wel aangegeven dat we naar mogelijkheden gaan kijken.
Sinds kort ben ik begonnen aan mijn eigen blog. Hier kan ik veel in kwijt en hoop ik anderen te kunnen helpen. Heel fijn om te doen.