Gastblog van Suzanne van der Ende, 27 jaar oud. In 2013 werd zij aangereden op haar fiets en hield hier een NAH aan over. Zij blogt op happy, hip en… hersenletsel.

Ik trek de voordeur achter me dicht, loop de portiektrap af en zwaai even naar de buurvrouw die verderop haar fiets wegzet (en struikel over het laatste treetje van de trap, want twee dingen tegelijk doen is onmogelijk). Ik heb de buurvrouw meteen bij onze eerste ontmoeting al verteld dat ik hersenletsel heb. En op het moment dat ik van die trap af kom, besef ik het voor het eerst goed: ik heb het geaccepteerd.

Op de rem

Ik ben in april 2013 aangereden op de fiets. Na het ongeluk heb ik nog een jaar lang geprobeerd te doen alsof het allemaal weer ‘normaal’ zou worden. Ik had geen diagnose en deed dus maar zo goed als mogelijk hoe ik het altijd had gedaan. Ik stond voor de klas, sportte, ging naar de kroeg, enzovoorts. Ik voelde me al die tijd gespannen als een springveer, moe, huilerig en beroerd. Na een jaar kwam ik in het revalidatiecentrum terecht. Hier kreeg ik de diagnose NAH. Ik moest terug in belasting. Niet één stap, maar achttien. Dit betekende stoppen met werken, stoppen met sporten, stoppen met alles en alleen even voor mijzelf zorgen.

Ik ben toch niet gek?!

Ik wilde mij wel aan alle nieuwe regeltjes houden, maar echt vol overtuiging ging het niet. Ik kon mijzelf niet zien als iemand met een beperking. De bovenbuurvrouw maakte verschrikkelijk veel herrie, maar ik had geen zin om naar boven te lopen en uit te leggen wat er met me aan de hand was. Er kwam een collectant van een goed doel langs de deur . Ik vertelde haar dat ik niet zomaar een beslissing kon nemen, omdat ik hersenletsel had, maar dat voelde als een slap excuus. Ik vertelde vrienden dat ik maar anderhalf uur zou blijven, maar vond het gesprek zo gezellig dat ik tijd rekte en de volgende dag alsnog kapot was. Ik wilde niet overkomen als een zeikerd. Ik wíst het allemaal wel, maar ik vóelde het nog niet.

Lief voor mijzelf

Ik heb geaccepteerd dat ik hersenletsel heb en dat dit mijn dagelijks leven in alle facetten beïnvloedt. Dat betekent niet dat ik het niet vervelend vind dat ik pijn heb en moe ben en een heleboel leuke dingen niet meer kan doen, maar wel dat ik het eigen heb gemaakt. Ik heb hersenletsel en dat is nu eenmaal zo. En als ik aanpassingen doe, mensen inlicht en lief ben voor mijzelf, maak ik mijn eigen leven makkelijker en leuker.

Acceptatie in de praktijk

In september kregen mijn vriend en ik de sleutel van een huisje in een heerlijk rustige straat, zonder herrie van bovenburen, openbaar vervoer of een drukke weg. Toen we waren verhuisd heb ik de onderburen meteen op de hoogte gesteld van mijn beperkingen. Dan kunnen ook zij rekening houden met mij. Als ik mijzelf een avondje goede gesprekken en bankhangen met een goede vriendin gun, gun ik mijzelf de volgende dag ook een dagje bijkomen. Toen de collectant van het Longfonds aan de deur stond, heb ik hem afgewimpeld zonder mij hier schuldig over te voelen en in de bus sta ik helaas niet voor je op. Ook zet ik mijn zonnebril niet af als het licht fel is, hoe asociaal dat ook lijkt. En als ik van de trap af struikel, lach ik even heel hard om mijzelf en loop daarna verder.

Suzanne 2.0

Ik ben nog steeds wie ik was, alleen dan een nieuwere versie. Ik ben enthousiast, spontaan en creatief. Maar ik ben ook humeurig en ongeduldig. Dat zou ik misschien niet willen zijn, maar dat is nu eenmaal de aard van het beestje. En ik heb hersenletsel. Ook dat hoort er nu eenmaal bij.