Ik ben vandaag zo vrolijk…., zo vrolijk….

Ik ben blij. Het zonnetje schijnt en het is warmer dan tijdens de koude donkere dagen in de winter, brrr. Lichtpuntje één: mijn verlamde kant voelt nu niet meer zo stijf. Bovendien zegt mijn vriendin lieve dingen in de Whatsapp en ik zeg lieve dingen terug. Ook heel erg meegenomen. Als klap op de vuurpijl heb ik een afspraak kunnen maken met de dame die alles regelt rondom het theaterstuk ‘Een ander mens’. Ik heb namelijk plotseling het idee gekregen om het theaterstuk dat nu in Deventer te zien is, naar Amsterdam te halen. Weliswaar met andere acteurs met een beperking. Misschien wordt het niets, dat kan, maar ik word er vrolijk van. Maar dat is nog steeds niet alles: ik ben ook zojuist geboekt voor een lezing in het verre België! Het kan niet op! Eerst Nederland, dan Europa en dan de rest van de wereld. Alleen moet ik nog wel even opnieuw Engels leren spreken. Dat is met mijn beroerte vervlogen. Vooral de uitspraak is ‘killing’ (ik ben al aan het oefenen).

Positieve vibes

Ook blij ben ik doordat de Hersenstichting voor de negende keer mijn blog heeft gepubliceerd en gedeeld op Facebook. IJdel als ik ben, heb ik mijn blog via zoveel mogelijk social media (ik oefen nog even door) gedeeld. Reacties van ‘Goed zo Siemon’, ‘super werk verricht je Siemon!!’ tot ‘Het belangrijkste voor mij is dat Siemon de toorts voor ons laat branden. Dank je Siemon’. Dat laatste lijkt mij lichtelijk overdreven. Ik rommel per slot van rekening ook maar wat aan, maar stiekem doet het mij toch wel wat. Blijkbaar halen mensen troost, zelfvertrouwen of andere positieve vibes (jaaa! Weer een engels woord!) uit je blogs.

Zingeving

Maar wat maakt je nu tot een vrolijk mens, zit ik te denken. Van huis uit ben ik een vrolijke jongen maar wel met een tobberig randje. Ik had angst om te falen met daaruit voortvloeiend een soms verlammende verlegenheid, vooral in mijn puberteit. Nog steeds herinner ik me dat meisje in de vierde klas van het voortgezet onderwijs die zich drie keer per dag naar mij omdraaide met steeds dezelfde woorden: ‘Siemon, word eens rood’. En vervolgens: ‘Siemon, je geeft licht!’, zodra ik dan met een vuurrode kop in de bankjes zat. Uiteindelijk ben ik naar de ALO gegaan, zeg maar de sportacademie. Niet alleen omdat ik dol was op sporten, maar ook om die verlammende angst kwijt te raken. Ik ging lesgeven, dus praten voor groepen en … het is gelukt! Ik praat inmiddels net zo makkelijk voor een zaal van 500 mensen en denk nooit meer na over wat anderen van mij vinden. Zingeving! Belangrijk als je je gelukkig wilt voelen!

Relativeer!

Maar mijn beroerte is eigenlijk, op een bepaalde manier, het beste wat mij ooit is overkomen. Toen sloeg de echte relativering in. Natuurlijk vind ik het niet leuk als ik plotseling niet meer uit mijn woorden kom wanneer ik net voor een groep mensen sta. Wat dat betreft ben ik net zo als ieder ander mens. Maar na de eerste schok denk ik dan: ‘Ik heb er ook niet voor gekozen om afasie te hebben’. Dan ga ik maar relativeren: ‘Wat maakt het eigenlijk uit als ik niets meer kan zeggen? Hangt daar mijn geluk van af?’ En tenslotte: ‘Ze helpen me wel’. Daarmee verdrijf ik de negatieve gedachten. En inderdaad, iedereen helpt je.

Kaartje op zak

Overigens heb ik wel het voordeel dat ik fysiek gehandicapt ben. Veel collega-NAH-ers hebben onzichtbaar letsel. Wel heb ik voor de zekerheid altijd een kaartje in mijn zak waarop staat dat ik afasie heb en wat dat inhoudt. In eigen land heb ik mijn kaartje nog nooit nodig gehad. Ik ga de uitdaging aan om dat ook zo te houden tijdens mijn wereldtournee! Grensoverschrijdend gedrag!

Wat tips:

  • Niet teveel nadenken over dingen waar je bang voor bent. Vorm het om tot positieve gedachten. Je moet negatieve gedachten geen voedingsbodem geven. In plaats daarvan kun je jezelf brainwashen (daar was er weer één!) met positieve gedachten. Ga bijvoorbeeld elke ochtend sporten, draai een vrolijke cd, geniet van het weer of een complimentje. Kortom ga actief op zoek naar lichtpuntjes, elke dag weer. Tot het een gewoonte wordt. Ik heb niet gezegd dat je gelukkig voelen vanzelf komt. Je moet daar elke dag aan werken, en misschien lukt het een dag niet.
  • Vind een nieuw doel in je leven als je er nog geen één hebt. Als je thuis zit te niksen kan je misschien vrijwilligerswerk gaan doen, of naar een andere vorm van dagbesteding of iets anders. Zingeving is het allerbelangrijkste als je je gelukkig wilt voelen.

Misschien heb je ook wel wat tips? Deel ze hier!

PS Omroep Gelderland heeft het opgepikt en een kort interview gehouden: