Het resultaat telt!

Gastblog van Mirjam Kats, 42 jaar, die op 30 juli 2015 drie SAB bloedingen[1] kreeg en als complicatie een waterhoofd. Vier weken in het ziekenhuis gelegen en daarna 9 maanden gerevalideerd in Rijndam Revalidatie Centrum. Fysiek is ze hersteld maar cognitief is ‘het een puinhoop’, zoals ze zelf zegt. Ze is sinds 30 juli 2017 volledig afgekeurd door het UWV en krijg nu een uitkering. Ze woont samen met haar dochter Natasja (19 jaar) die een MBO studie volgt.

En dan vraagt Siemon Vroom, of ik een blog wil schrijven voor zijn website weerhandig.nl.  Owww leuk, doe ik even, zei ik spontaan. Uhhm even?!  bedacht ik enkele seconden later. Dat kan ik dus wel EVEN  vergeten. Het goed formuleren van zinnen en zonder taalfouten is na mijn SAB-bloedingen een leuke uitdaging. Met deze tekst bijvoorbeeld 10 dagen bezig geweest telkens 5 minuten en dan 1 uur rust, maar het resultaat telt !

Tenen

Siemon stuurde een mail, waarin stond waar de blog zoal over mocht gaan, over waar ik tegenaan liep. Nou daar kunnen we kort over zijn. Ik loop tegen mijzelf aan. En dat is schrikken kan ik u vertellen. Bij de meest simpel ogende dingen gaan mijn tenen krullen, mijn hersenen raken in de klit en ik raak van de leg.

Wasmachine

De eerste keer de wasmachine aanzetten bijvoorbeeld. En dan vraagt mijn mams heel lief, lukt dat wel meis?! En antwoorde ik heel stoer, ja tuurlijk! ik heb er serieus een uur voor gezeten op een krukje met een glaasje water in mijn hand, voor ik de wasmachine aan de praat kreeg. Ik had werkelijk geen idee meer waar de waspoeder en de was in moest en welk knopje waarvoor was. Boos werd en word ik dan niet, maar wel intens verdrietig omdat ik altijd een hele zelfstandige zelfredzame vrouw was. Er was werkelijk niets te bedenken wat ik niet kon , nou ja bijna niet dan. Ik kon en kan nog steeds geen biefstuk bakken, maar een gehaktbal is ook lekkerder (maak ik iedereen hier wijs ) (lachende smiley)

Resultaat

Een kaartje sturen naar een vriendin, omdat ze ziek was gaat ook niet meer zoals ik gewend was, maar je wordt vanzelf vindingrijk. Ik had werkelijk geen idee hoe ik een adres op de envelop kreeg en daarom heb ik het eerste jaar na de crash in mijn bovenkamer erg veel gebruik gemaakt van Hallmark. De website leidt je precies door het proces van invullen en de ontvanger is zo blij dat je aan ze denkt. Ook hierin denk ik dan: het resultaat telt .

Tijdsbesef

Ik maak de mensen om heen gewoon wijs dat éénpansgerechten heerlijk zijn, net als ovenschotels. En dat zijn ze zeker, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat ik vier pannen op het fornuis niet meer kan hanteren. Door gebrek aan tijdsbesef is de ene helft nog niet gaar en de andere helft aangebakken. En mijn hersens in de klit omdat ik teveel van mijzelf cognitief vraagt, en dan zo teleurgesteld in mijzelf dat ik daar niet aan begin. Als we wel meerdere gerechten willen eten dan vraag ik hulp van mijn dochter of van degene die bij mij is.

Moet? Ik? Nu?

Ik denk liever in mogelijkheden dan in moeilijkheden dus als ik iets moeilijk lijkt te gaan worden, ga ik opzoek naar hoe ik wel mijn doel kan bereiken of doe een beroep op mijn externe geheugensteunen zoals mijn dochter, zussen, broer, moeder andere familie leden of vrienden.

Bij bijna alles kun je je de vragen stellen:

MOET ik het doen.

Moet IK het doen.

Moet ik het NU doen.

Probeer dat eens en hopelijk word je er gelukkiger van.  Ik wel.

[1] Een subarachnoïdale bloeding is een hersenbloeding in de hersenvliezen tussen de hersenen en de schedel.