Niet aangeboren hersenletsel (NAH), wat is dat nou eigenlijk en wat kunnen de gevolgen zijn voor iemand? Dit zijn veel gestelde vragen van mensen, die ik niet ken of hier geen kaas van hebben gegeten. Zodra mensen weten wat het is, dan is de ‘muur van onbegrip’ weg. Ze snappen dan meer waar je het over hebt en kunnen zich dan ook meer inleven in hoe je jouw dagelijks leven doorkomt.

Ik heb heel erg veel geluk gehad, echt een miljoen beschermengeltjes op mijn schouder gehad. Ik snap heel goed dat het merendeel van de mensen dit geluk niet hebben. Dus eigenlijk mag ik wel van een wonder spreken.

 Herseninfarct

Wat is er gebeurd dan? Ik zal het kort houden. Als gevolg van een herseninfarct en een sinus trombose ( bloedpropje in de hersenen ) ben ik halfzijdig verlamd geraakt.

Ik heb bijna 3 maanden mogen genieten van al het goeds wat een ziekenhuis je kan bieden, en heb daarna nog 6 maanden in een revalidatiecentrum gezeten. Begonnen in een passieve rolstoel, meer dood dan levend. Om dan het revalidatiecentrum uit te lopen en weer lachend het leven tegemoet treden. Echt wonderbaarlijk! Niemand had durven dromen dat ik uit de rolstoel kwam en hier ben ik dan. Nog steeds gelukkig getrouwd, moeder van een zoontje (was toentertijd pas 10 weken oud) lopend en genietend van het leven.

Een ding heb ik wel geleerd van deze gitzwarte periode, mijn tweede leven eigenlijk: geniet van elke dag, want voor je het weet is het over. Als ‘afsluiting’ heb ik een tatoeage laten zetten: twee rozen, die staan voor mijn man en zoontje. De tekst : Omnia Vincit Amor erbij oftewel, liefde overwint alles.

Heden

Waar ik nog tegenaan loop? Vermoeidheid, dat staat echt bovenaan het lijstje. Het is gelukkig niet mee zo erg dat ik ‘s middags op bed moet gaan liggen, maar ‘s avonds kan ik bijna niets meer doen.

Krachtsverlies, ook zo iets. Ik kan eigenlijk (bijna) alles weer, maar met beperkingen. Vergeetachtigheid, nog zo iets. Er zijn dingen die ik gewoon niet meer weet, met alle ergernissen en frustraties tot gevolg. Maar ik moet het positief bekijken, het is wel ‘makkelijk’ als ik bijvoorbeeld op tv een film of serie aan het kijken ben, en mijn man vervolgens zegt:“Maar deze kennen we al!” Ik kan dan zeggen: “Sorry, ik weet het niet meer”

Hoe heb jij het gedaan?

Helemaal als einde van deze emotionele achtbaan heb ik een boek geschreven. Dit begon voor mij als rouwverwerking en is tot een boekje gegroeid. Hiermee hoop ik andere mensen met NAH (niet-aangeboren hersenletsel) en mensen die daarbuiten staan, te laten zien hoe je leven overhoop wordt gehaald, met alle gevolgen van dien.