Ik begin een flater, een hele erge. Ik plaatste een post op de Weerhandig Facebook pagina. De bedoeling was goed. Totdat er commentaar op kwam. Dooooodelijk. Van mijn vriendin. Ze schreef onder andere: “PGB kwijt? Geen probleem, ik smeer je artikelen aan.”Ik had een gigantische emmer met wringer aanbevolen voor maar liefst €155,-. Pijnlijk…

Doelgroep

Hoe kwam ik tot deze daad? Ik ontving meerdere mailtjes van mensen die geen NAH hebben, maar wel een beperking aan hun onderarm, pols of hand. Of het niet een idee zou zijn als weerhandig zich op handproblemen in het algemeen richt. Daar zit wat in. Ik google, praat met mijn vriendin die ook structureel last van haar polsen heeft, spreek wat met mensen die reuma aan hun handen hebben en bekijk o.a. de site van de MS- en Reumastichting. Die laatste heeft een handige lijst met hulpmiddelen. Het valt mij op hoeveel overeenkomt de lijst heeft met handige hulpmiddelen voor NAH-cliënten met een beperking. Appeltje eitje om met weerhandig bredere doelgroep te bedienen! Iedereen is hetzelfde als hij wat aan zijn hand heeft. Alles in overweging nemende besluit ik Weerhandig voortaan ook te bestemmen voor deze doelgroep.

Wringer

De meeste producten heb ik al mijn assortiment, waardoor ik me afvraag waarom ik zelf nooit op dit geniale idee kwam? Ik word steeds enhousiaster. Eerst de paar resterende producten van de Reumastichting op mijn site zetten. Niet het meest inspirerende werk, dus ik zet mijn hoofd op de automatische piloot en kijk ondertussen naar de TV. Ik zie een emmer met een wringer, ook handig voor NAH‘ers. Ik zie de prijs die groothandels vragen. Zo, dat is duur! Maar ik moet door, ben in mijn enthousiasme niet te stoppen. Ik moet lachen om het programma en ben de prijs al weer vergeten (NAH hè).

Facebook

Zo, de ontbrekende producten staan op mijn site. Saaie klus klaar, op naar de leuke: een post op Facebook plaatsen. Even denken, een aansprekende Facebook post, hoe ging het ook al weer?

• Inspringen op de actualiteit
• Mensen moeten zich herkennen
• Een lach en een traan

Dat zakelijk Facebook gebruik is af en toe echt hogere wiskunde. En dan ook nog spontaan overkomen hè?

Wat houdt de mensen bezig? WMO? PGB? Ik koppel de zaken snel aan elkaar en ga op mijn kont zitten, eindelijk klaar. Mijn goede daad is verricht voor deze dag. De mensen kunnen een doekje uitwringen ondanks hun handen. Wat zullen ze blij zijn!

Kraan

Mijn eerste Facebook commentaar verschijnt in mijn mobiel. Floor, de dame waar ik eerst mee sprak, zegt dat ze een trucje heeft geleerd om haar handen met reuma te ontzien. Ze vouwt de doekjes om de kraan en wringt ze zo. Gratis en voor niets. Briljant in al zijn eenvoud.

Zelfstandigheid

Ik ben weerhandig begonnen om geld te verdienen om uit de bijstand te blijven. Ik kan na mijn beroerte niet meer werken als interim manager (en ik was nog wel zo goed 😉  ). Maar hoe langer ik met weerhandig bezig ben, hoe meer ik ontdek dat er nog een beloning is: menselijk contact. Het via mijn blog, tips en tricks af en toe een klein steentje bijdragen aan de zelfstandigheid (en daarmee eigenwaarde) van de mensen waar ik mee in contact kom. Daar doe ik het voor. Ik wilde niet het idee uitbuiten om schaamteloos geld te verdienen. De één zijn dood is de ander zijn brood, zeggen ze wel eens. Ik hoop dat het gezegde voor mij niet geldt en hoop dat ik met de les die ik leerde niemand kwetste toen de post nog online stond.

PS De vrouw die mij onbedoeld corrigeerde was Floor Cartens. Ze heeft een interessante site over haar beperking IPKIA, wat staat voor In Principe Kan Ik Alles. Neem eens een kijkje.