Hij staat voor mij. Beetje onzeker reikt hij mij een geplastificeerd kaartje aan .”Ik heb afasie staat erop, ik kan niet praten ” (zoals ik dat zou willen , het lukt me niet) lees ik in gedachten verder. Hij kijkt mij aan met grote ogen en maakt een gebaar, gelijk aan: “Wat nu?”

Overwinning

“Wat moet dat zwaar voor u zijn”. De wil is er maar de weg niet. “Ik leef met u mee, hoor ik mijzelf zeggen”. We staan in de rij in de supermarkt, zijn boodschappen liggen op de band. Er komen onlogische, onverstaanbare woorden uit zijn mond. Maar ik snap hem, lees zijn ogen. Hij probeert me duidelijk te maken dat mensen vaak denken dat hij ze niet helemaal op een rijtje heeft en te snel oordelen.
“Koppie is goed ” zegt hij vervolgens. De zin komt er foutloos uit .Het raakt mij enorm. Opnieuw te moeten leren praten, schrijven of misschien zelfs nooit meer in staat zijn dit te kunnen. Maar er toch voor gaan. Overwinningen maken op jezelf, elke dag weer.

Kaartje

En zo zijn er zo velen die ongewild in een bepaalde situatie terecht zijn gekomen .Maar waarvoor opgeven geen optie is. Deze mensen doen je des te meer beseffen hoe dankbaar en hoe heel erg blij je mag zijn als je iedere dag in staat bent te doen hetgeen je wilt doen. Al is dat naar de opkomende zon kijken, of een vuilnisbak buitenzetten, feit is je kan het!!!
De man loopt verder, groet mij met één hand en met zijn ogen. In de andere hand zit zijn kaartje. Hij komt er wel. “Dag,” hoor ik zachtjes en weg is hij. Ik bleef achter even zonder woorden…..

Dans ma vie is een facebookpagina van een dichteres Iris, waar ik de blog vond.