de vrolijke gebeurtenissen van iemand die een beroerte heeft gehad

IK BEN OOK NIET PERFECT! Dat schreef ik in mijn laatste blog van 2014. Eind januari 2015 gaf ik daar een ‘stoer’ vervolg aan. In mijn blog ging ik (figuurlijk) met de billen bloot en gaf openlijk toe dat ik bij het bloggen wel wat hulp nodig heb.

Een dingetje

Om hulp vragen, dat blijft een dingetje. Toen mijn vriendin voor het eerst bij mij bleef slapen, wilde zij ’s ochtends koffie zetten. Waarop ik geïrriteerd riep: ‘Dat kan ik zelf wel!’, waarna zij mij aankeek en vroeg of ik ook zo had gereageerd als ik niet gehandicapt zou zijn geweest. Of ik het dan niet gewoon fijn zou vinden als iemand anders koffie voor mij zet. Inmiddels is het met de koffie helemaal goed gekomen. Al roept mijn vriendin nu af en toe: ‘Dat kun je best zelf doen.’

Geduld

En mijn blog? Tsja, na anderhalf jaar heb ik toch mijn conclusie moeten trekken. Ik kan het allemaal nog zo leuk vertellen, maar op de één of andere manier komt het vervolgens op papier dan net niet helemaal goed over. Met veel geduld heeft mijn vriendin elke week de blog nagekeken, gecorrigeerd (‘Ik laat af en toe een krom stukje tekst staan hoor, zodat het wel jouw taal blijft. Anders val je zo tegen in het echt.’) en waar nodig wat herschreven.

Pet

Nou ja geduld … sommige weken ging het als volgt: ‘Ik ben moe, ik heb het druk, ik heb geen tijd om tactisch te zijn. Dit is te saai voor woorden. Doe eerst maar beter je best voordat ik er tijd in ga steken.’ Andere keren dacht ik dat zij er met de pet naar gooide omdat ik maar drie rode dingen in mijn tekst zag staan. Gelukkig bleek dan dat ik zelf zomaar behoorlijk goed had geschreven! Af en toe schreef zij een paar tips op die ik zelf moest toepassen, voordat zij er naar wilde kijken:

• Schrijf actief (‘ik doe’ in plaats van ‘ik zal doen’).
• Gooi tegenwoordige tijd en verleden tijd niet door elkaar.
• Leg niet alles tot in detail uit; je lezers zijn slimmer dan je denkt.

En bij dat laatste punt riep ze dan nog vrolijk: ‘En jij altijd maar zeggen dat ík zo lang van stof ben. Zodra jij gaat schrijven ben je drie keer erger dan ik als ik praat. AU die komt aan, want als er iemand kan praten …

Opbiechten

Enfin, na anderhalf jaar maakte ik de balans op. Leerde ik er steeds een stukje bij? Ja. Kan ik het inmiddels zelf? Nee. Vandaar dat ik sinds kort gebruik maak van een heus tekstcorrectiebureau Toetsmijntekst. Waarom zou ik wel met een stok lopen maar geen hulp inschakelen voor mijn taal? Doodeng vond ik het om dit op te biechten. Ik werkte anderhalf jaar keihard aan het neerzetten van Weerhandig. En Siemon van Weerhandig, daar hebben mensen toch een bepaald beeld van. Moest ik dan zomaar uit de doeken doen wat mijn vriendin en sinds kort ook een professional voor me doen?

Nobody is perfect!

Ja, ontdekte ik. Ik ben ook maar een mens, en ik hoef niet perfect te zijn. Sterker nog, ik merk dat de afstand tot mijn lezers kleiner wordt wanneer ik zo nu en dan mijn zwakheden toon. ‘Oh, die Siemon is net als ik, hij kan ook niet alles.’ Gelukkig kan mijn vriendin ook niet alles. Loslaten bijvoorbeeld. Een paar maanden geleden spraken wij af dat zij Weerhandig helemaal los zou laten. Dat wij onze tijd samen weer aan leuke dingen zouden besteden. Vrolijk gingen we naar de sauna om heerlijk te ontspannen. Terwijl wij daar zaten, met de billen bloot, vroeg zij: ‘Dat bandenplakken, heb je daar al een blog over geschreven?’

PS     Ik hoop dat mijn vriendin nu weer tijd heeft voor haar eigen blog petrafisher.com/blog want de mensen die een duwtje in de rug kunnen gebruiken met LinkedIn worden daar weer vrolijk van.

geredigeerd door