Wandelstok en walhalla in Londen

Pont, uhh…

Ik ga met mijn vriendin naar Londen. Gewoon, een paar dagen. Met een enorme pont, hoe heet dat ding ook al weer? O ja, veer. Van Hoek van Holland, met het piepkleine autootje. Dat eigenlijk bedoeld is als stadsauto. Zodat ik kan rijden. Hij is aangepast en van alle gemakken voorzien. Automatisch gaan de lichten aan als het te donker is bijvoorbeeld. Ik moet alleen met één hand sturen, gas geven en zo min mogelijk remmen. Ik heb al twee keer in Engeland gereden, aan de verkeerde kant. En dat ging makkelijk. Alleen was het voor mij vóór de beroerte. Kan ik het nog steeds?

Douane

De reis verloopt prima en al snel zijn we in Engeland. Al snel kunnen we de boot af in de auto en rijden we stapvoets naar de ‘custom’. En ik hoef niet te praten met de douanier. Hij zit aan de rechterkant dusss… Mijn vriendin spreekt vloeiend Engels. Niet gek als je 10 jaar in Australië gewoond hebt. Dat scheelt me een hoop gestres, want én praten én het Engels machtig zijn is te veel voor mijn hersentjes. Het Engels is weggevlogen, met mijn dode hersencellen, tijdens mijn beroerte.

Rotondes

Ik ben door de douane. Nu gaat het er om spannen. “Doet-ie het of doet-ie het niet?” galmt door mijn hoofd naar een oude tv-kwis. Het is het land van rotondes, daar is de eerste al. Concentratie. Het is een tweebaans-rotonde, buitenste baan links. Er is geen auto te bekennen. Gelukkig hebben ze een oefenrondje gemaakt speciaal voor mij. Oef, gelukt. Daar is de tweede rotonde al, ik moet hem driekwart nemen, dus ik sorteer voor in de rechterbaan en ik ga linksaf de rotonde op. Als ik de helft van de rotonde heb gedaan waaier ik uit naar de buitenste baan en ga op driekwart er af. Joepie, ik kan het nog! Nu met verkeer.

Geheime missie

Ik rijd na een half uur al of ik nooit anders gedaan heb en ben al snel in London bij het hotel. Als je in Engeland bent denk je aan wandelstokken, bolhoed en de tv-serie ‘Upstairs Downstairs’. Mijn geheime missie is de wandelstokwinkel van James Smith and Sons. Sinds 1830 een ware lekkernij voor wandelstokliefhebbers. De volgende dag proppen we een bezoek in de overvolle agenda vol Big Bens, Hyde Park en Musea.

James Smith and Sons

Hier sta ik, voor de winkel. Hij is kleiner dan ik dacht. Mijn vriendin en ik ga naar binnen.  De  entourage van een ouderwetse kruidenier, zo van de jaren 20. “Welcome, what can I do for you both?” Zo’n lekker chique accent, alsof wij de Queen Mother zijn. Mijn vriendin antwoord dat we even wilde rondsnuffelen. De ‘lakei’ verwijdert zich zonder iets te zeggen, ik denk dat hij achteruit schuifelt, maar dat heb ik misschien er bij verzonnen. Wat een wandelstokken. In een vitrine liggen de bijzondere. Eén waar het handvat, als je dat open draait, in een pijp verandert. Een ander herbergt piepkleine dobbelsteentjes in het handvat. En als hoogtepunt is de stok die een flesje drank herbergt.  Die Engelse adel toch…

Doorzichtige wandelstok

Ik wil de hele winkel wel kopen, maar ik beperk me tot een hele mooie wandelstok. Het lijkt of die van glas is, helemaal doorzichtig. Ik ben gelukkig…

 

 

Je kunt een wandelstok kopen van twee tientjes, ook goed. Maar als je ook gelukkiger bent met luxueuze wandelstokken dan vind je ze hier.