Revolutie!
Bij binnenkomst gaf ik de twee dames van de sollicitatiecommissie vol optimisme een hand. Het ging om de functie van afasie begeleider. Ik was goed voorbereid maar met afasie blijft zo’n gesprek onder druk toch een dingetje extra. Ach, voor wie niet eigenlijk? Komt alles wat ik wil zeggen er wel goed uit? Kan men door mijn beperking heen kijken naar de kwaliteiten die er onder zitten en in normale werksituaties uitstekend tot hun recht komen? Ik riedel mijn van te voren geleerde tekst op: iets met dat ik wat zenuwachtig ben, altijd goed, en een bedankje dat ik uitgenodigd ben.
“Wil je koffie of thee?” “Koffie graag” Zo! De eerste vraag heb ik in de pocket.
Tongbreker
En dan te bedenken dat ik het eerste jaar na mijn CVA slechts een paar woordjes kon spreken. Op de vraag wat ik wilde drinken moest ik heel lang nadenken en om te weten of ik werkelijk bedoelde wat ik zei moesten ze echt in mijn ogen kijken. Antwoorden kwamen min of meer toevallig uit mijn mond. En latte machiato (ik ben een liefhebber) was zo’n tongbreker daar begon ik niet eens aan…
Intussen staat de koffie op tafel, klaar voor het echte werk: “Waarom denkt u dat u geschikt bent voor deze functie?” Mijn antwoord komt er vloeiend uit.
Opleiding
Ook de andere antwoorden komen er naar tevredenheid uit maar er is ook twijfel bij mij. Twijfel of ik genoeg ervaring heb. Ik heb tenslotte niet die specifieke zorgopleiding. Wel vele jaren ervaring in het aansturen en motiveren van mensen, in structuur aanbrengen en in het omgaan met lastige en delicate situaties. Bovendien, je moet je niet druk maken om zaken waar je toch geen invloed op hebt zeg ik altijd, dus daar hield ik mij aan. En het werkte.
Pleidooi
Ik hield een warm pleidooi voor mijn zaak. Dat ik als ervaringsdeskundige een natuurlijke voorsprong kon hebben omdat ik in dezelfde positie heb gezeten. Ik had een goed gevoel toen ik daar wegreed maar…helaas. “De voorkeur had een meer ervaren sollicitant” Ach ja, dat kan gebeuren en dat had ik dus al enigszins ingecalculeerd. Maar terwijl ik de telefoon weglegde bedacht ik me: Hoezo meer ervaring? Ik ben toch verdorie al 10 jaar ervaringsdeskundig! Wie heeft er nou meer ervaring als de afasie patiënt zelf?
Ervaringsdeskundig
Natuurlijk is dat te simpel gesteld. Een dergelijke functie vereist meer. Maar de kern blijft overeind: Dat de ontvanger van zorg niet alleen patiënt is, maar ook iemand met een hele berg aan in de praktijk opgedane kennis. Niet alleen van hoe je met een beperking omgaat, maar ook over de kwaliteit van zorgverlening, de benadering van professionals. Kennis die je kortom niet in de schoolbanken leert. Kennis die kostbaar is.
Barricade
Dus ik roep een ieder op zijn/ haar unieke ervaringskennis in te zetten en de muren van de revalidatiecentra of zorginstellingen te bestormen (nou ja, ik adviseer het niet letterlijk te nemen, maar ook dat laat ik aan jou over). Jij weet wat het is om met een zichtbare of onzichtbare beperking te leven. Er moet meer gebruik gemaakt van die kennis!
Eenmaal binnen kunnen we de strategie bepalen voor de vervolgstap: De financiële waardering voor die ervaring.
Want waarom is het gemeengoed geworden in de zorg dat deskundigheid van een ervaringsdeskundige vanzelfsprekend een vrijwillige inzet moet zijn? Maar dat bewaren we nog even voor later. En terwijl ik zacht het Franse volkslied neurie roep ik “De barricaden op!”
Deze tekst is eerder gepubliceerd in Hersenletsel Magazine 2017-4
Hoi Siemon,
Ik ben het volledig eens met je laatste alinea.
En ja, zeker bewondering dat je bent gaan solliciteren. Heel af en toe komt mijn lichte afasie ook om de hoek kijken, juist op de spannende momenten dus ik leefde helemaal met je blog mee.
Dank weer voor het delen van je verhaal.
Keep up the good work as always.
De gekozen kandidaat had vast nog langere ervaring als iemand met afasie!
Wat zou het anders kunnen zijn?
Hallo Simon Vroom,
Al een tijdje lees en volg ik jouw website. Allereerst complimenten dat je vooral positief bent en kijkt naar mogelijkheden. Dat spreekt me erg aan!
In maart 2011 heb ik een ernstig motorongeluk gehad waardoor ik mijn linker-onderbeen moet missen. Ook is mijn linkerarm verlamd geraakt en heb ik o.a. schade opgelopen door een hersenkneuzing.
Als vader van een groot gezin, 6 kinderen 6-17 jr. is dat een hele uitdaging. Toch heb ik een leuk leven, geef voorlichting op scholen en kom op plekken waar ik anders hoogst waarschijnlijk nooit geweest was. Ik probeer een website in de lucht te krijgen waarin ik mijn ervaringen plaats. Mijn idee een school vinden die voor mij een website maakt en als tegenprestatie geef ik voorlichting. Ook in het kader van preventie. Ik ben nl. aangereden door 3 jongens o.i.v. GHB.
Als je nog tips heb houdt ik mij aan bevolen.
Hartelijke groet vanuit Mariënberg. (Ov.)
Beste Siemon,
Super gaaf dat je gesolliciteerd hebt op de functie! En ik snap je motivatie. Jammer dat je het niet bent geworden, maar ik weet zeker: Die revolutie gaat er zeker komen!
Een fluwelen!
Hallo Simon,
Stoer hoor z`n sollicitatie ik ben jaloers op je moed en aanpak.
Jammer dat je het niet geworden bent , de dames weten niet wat ze gemist hebben.
vr groeten Giny Willems
Dank je!
he wat jammer ,dat ze een zogenaamde meer ervaren kandidaat verkiezen boven een ervaringsdeskundige ,maar he dat is hun verlies en er komt vast wat anders wat ook erg leuk is ,op je pad ,blijf geloven in jezelf en in je kracht !
Ik ben een zondagskind dus het komt sowieso wel goed. Maar dank je voor de steun.
Jeetje Siemon, hoezo niet ervaren genoeg, je hebt allerlei kwaliteiten, doorzettingsvermogen en je hebt geleerd met je tweede route met afasie om te gaan. Je kan andere enthousiasmeren en je hebt als sportleraar en ambtenaar gewerkt. Ik ben het met je eens dat er teveel ingezet op vrijwilligheid, je hebt als ervaringsdeskundige recht op een salaris ! Ervaringskracht is een dubbele functie ! Blijf solliciteren en eens komt er een werkgeverdie het snapt.
Dank je Diane!